بكارگيري هواپيماهاي بدون سرنشين از منظر حقوق بين الملل

The Use of Unmanned Aerial Vehicles (UAVs) in the light of International Law of Armed Conflict

پژوهش حاضر بكارگيري هواپيماهاي بدون سرنشين را در چارچوب حقوق مخاصمات مسلحانه بررسي و تحليل مي كند. اين مقاله ابتدا مشروعيت يا غير قانوني بودن مجرد استفاده از هواپيماهاي بدون سرنشين را مورد تحليل قرار داده و سپس به بررسي اصل تفكيك و قواعد حقوقي آن در مورد اين هواپيماها مي پردازد. بررسي حقوق بين الملل و رويه دولت ها نشان مي دهد كه به طور كلي استفاده از هواپيماهاي بدون سرنشين در مخاصمات با مانعي مواجه نيست. از آنجا كه هواپيماهاي بدون سرنشين وسيله هستند نه سلاح، مقررات ناظر بر كنترل تسليحات بر آنها اعمال نمي شود؛ در نتيجه در مضمون حقوق مخاصمات، اين هواپيماها به عنوان وسيله يا در راستاي روش جنگي به كار گرفته مي شوند كه بكار گيري آن ها بايستي منطبق بر اصل تفكيك باشد. در مورد اين بحث كه آيا هر استفاده اي از اين هواپيماها مطابق مقررات حقوق بين الملل بشر دوستانه مي باشد يا خير، به طور مطلق نمي توان حكمي تعيين كرد، بلكه بستگي دارد به اين كه هواپيما با چه توانايي و در چه موقعيتي بكار گرفته مي شود. براي بررسي مسائل مذكور رويكرد نظري اين مقاله مبتني بر نظريه حقوق وضعي جديد يا اثبات گرايي نوين است.

This paper aims to research the legal issues regarding to Unmanned Aerial Vehicles (UAVs) in the light of Law of Armed Conflict. This article at first investigates use of UAVs in the context of legality or illegality in all circumstances or some circumstances. Then، it surveys Distinguish Principle and its rules on UAVs. In general، evaluation of International Law and States Practice show that the use of UAVs in the war is not Impeded. UAVs are not weapons، so arms control regime cannot applied to them. As the most important result، in the context of Law of Armed Conflict، these Vehicles considered as means. The use of UAVs should be based on the “Distinguish Principle”. In result، every verdict on legality or illegality the use of UAVs depends on status and characteristics of UAVs.