تغييرات آنزيم هاي آسيب عضله متعاقب تمرين توان بر، هوازي و بي هوازي دردانشجويان پسرفعال داراي اضافه وزن

Changes in muscle damage enzymes inactive overweight male students after exhausted aerobic and anaerobic exercise

زمينه و هدف: ازآﻧﺠﺎﻛﻪ ﺷﺪت و ﻣﺪت ﺗﻤﺮﻳﻦ ازﻋﻮاﻣﻞ اﺛﺮﮔﺬار ﺑﺮ آﺳيب هاو ﺳﺎزﮔﺎري ها مي باشد، اين پژوهش تغييرات برخي شاخص هاي آسيب عضله پسران فعال داراي اضافه وزن متعاقب تمرين توان برهوازي و بي هوازي را بررسي كرد. روش تحقيق: در اين مطالعه نيمه تجربي، 22 دانشجوي پسر داراي اضافه وزن، به طور تصادفي به دو گروه تجربي (12=n) و كنترل (10=n) تقسيم شدند. افراد مورد مطالعه ابتدا آزمون هوازي آستراند (شامل دويدن بر روي نوار گردان با سرعت 5 تا 8 مايل درساعت با شيب صفرو به مدت 3دقيقه وبعد از3دقيقه هر 2 دقيقه افزايش شيب به ميزان 2/5%، با سرعت ثابت و تا رسيدن به حد توان بري) و يك هفته بعدآزمون بي هوازيRast (شامل 6 تكرار دوي سريع در مسافت 35متر و با حداكثر شدت، با فاصله استراحت 10 ثانيه در بين هر تكرار) را انجام دادند. گروه كنترل نيز بدون مداخله به فعاليت هاي روزانه خود ادامه دادند. درنهايت داده ها با تحليل كواريانس و T-وابسته در سطح معني داري 0/05≥α تجزيه و تحليل شد. يافته ها: نتايج حاكي از آن بودكه مقادير LDH(17/19±0/9)، AST (140±61/5)، ) CPK 147/5±7/65) با انجام يك جلسه فعاليت ورزشي هوازي و بي هوازي در پيش آزمون- پس آزمون گروه تجربي نسبت به گروه كنترل افزايش معني داري نشان داد. مقدار CPK و LDH بين دو گروه تجربي و كنترل بر اثر فعاليت ورزشي هوازي به ترتيب (P≤ 0/05)، (P≤ 0/01) و بي هوازي به ترتيب (P = 0/004)(P = 0/006) معني دار بود؛ ولي مقادير ASTبين دو گروه با وجود افزايش، با انجام يك جلسه فعاليت ورزشي هوازي و بي هوازي معني دار نبود (P = 0/7)، (P = 0/1). نتيجه گيري: معلوم شد كه آسيب عضلاني در فعاليت توان بر هوازي كمتر از فعاليت توان بر بي هوازي است؛ بنابراين شايد بهتر باشد در افراد داراي اضافه وزن، فعاليت توان بر هوازي و بي هوازي با فواصل استراحتي مناسب اجرا شود

Background and Aim: Since the intensity and duration of exercise and recovery time are one of the influencing factors on injuries and adaptations، the current study examined changes in muscle damage active in overweight male students after exhaustive aerobic and anaerobic exercises. Materials and Methods: In this semi-experimental study، 22 overweight male students were randomly divided into experimental (n = 12) and control (n = 10) groups.The subjects first tested the aerobic test of astrand (including running on a treadmill at the rates of 5 to 8 mph with a gradient of 0، for 3 minutes، and after 3 minutes every 2 minutes، a steep gradient of 2.5%، and the rate was constant and the activity continued until the time of exhaustion، and one week after an anaerobic Rast test (including 6 repetitions of two fast running 35 meters and with a maximum intensity performed after the rest interval of 10 seconds in each repetition) The control group continued to their daily activities without any interruption. Finally، the obtained data were analyzed through covariance and T-dependent analyses at the significant level of 0.05. Results: It was found that in the pre-test، post-test LDH(17.16±0.9)، AST(140±5.61) and CPK(147.5±7.65) levels in the experimental group، compared to the control، due to aerobic and anaerobic exercise، showed a significant increase. The level of CPK and LDH between the experimental and control groups was significant in aerobic exercise (P≤ 0.05)، (P≤ 0.01); respectively، and in anaerobic exercise (P = 0.004)، (P = 0.006) ; respectively، but the AST values between the two groups increased except for the aerobic exercise sessions (P = 0.7)، (P = 0.1); respectively. Conclusion: In general، the study showed that the muscle damage in exhausted aerobic exercise is less than that in anaerobic exercise. Thus، it is recommended that performing aerobic and anaerobic activities should be done at appropriate resting intervals.