بررسي اختلالات رشدي و بازدارندگي رشد تنظيم كننده‌هاي پايريپروكسي‌فن و ديفلوبنزورون در شرايط حرارتي مختلف روي شب‌پره موم‌خوار بزرگ(. Galleria mellonella L)

Growth Disturbances and Inhibitory Effect of Pyriproxyfen and Diflubenzuron on the Greater Wax Moth ( Galleria mellonella L.) under Different Temperatures

در اين بررسي لاروهاي جوان و لاروهاي سن آخر شب‌پره موم‌خوار بزرگ.Galleria mellonella L در معرض موم‌هاي آغشته به غلظت‌هاي 0/4 ميلي‌گرم ماده مؤثره بر ليتر پايريپروكسي‌فن (شبه هورمون جواني) و 25 ميلي‌گرم ماده مؤثره بر ليتر ديفلوبنزورون (ممانعت كننده سنتز كيتين) در دماهاي 25 ،30 و 35 درجه سانتي‌گراد، رطوبت نسبي 5±65 درصد و تاريكي مطلق قرار گرفتند. آزمايش‌ها نشان داد كه اين دو تركيب باعث بروز تلفات لاروي در مقايسه با تيمار شاهد مي‌گردند. بيشترين تلفات در مجموع دو سن لاروي مربوط به ديفلوبنزورون با 33/9 درصد و بعد پايريپروكسي‌فن با 24/1 درصد بود. اين دو تركيب بيشترين تلفات را روي لاروهاي جوان به ترتيب با ميانگين 57/8 و 31/5 درصد ايجاد كردند. درصد تشكيل شفيره و درصد خروج حشرات كامل در تيمار ديفلوبنزورون با تيمار شاهد تفاوتي نداشت، اما پايريپروكسي‌فن باعث كاهش تشكيل شفيره تا 48/4 درصد و كاهش درصد خروج حشرات كامل تا 44/8 درصد گرديد. هم‌چنين اين تركيب باعث بروز ناهنجاري‌هايي به ميزان 55/1 درصد در شفيره‌هاي تشكيل شده گرديد. تأثير شبه هورمون جواني از نظر موارد فوق روي لاروهاي سن آخر بيشتر از لاروهاي جوان بود. كاربرد اين تركيب در دماي 25 و 30 درجه سانتي‌گراد باعث بروز بيشترين اختلالات شفيرگي به ترتيب تا 62/1 و 78 درصد گرديد و در دماي 35 درجه سانتي‌گراد بروز شفيره‌هاي ناسالم تا 19/7 درصد كاهش يافت. در مجموع تيمار لاروهاي سن آخر با تنظيم كننده‌هاي رشد در دماي 35 درجه سانتي‌گراد باعث افزايش درصد خروج حشرات كامل غير طبيعي به ميزان 49/4 درصد گرديد. اين تركيبات روي كاهش ميزان تخم‌ريزي و كاهش درصد تفريخ تخم حشرات به‌طور يكسان عمل كردند و90-70 درصد باعث كاهش ظهور نتاج نسل بعدي گرديدند. از اين‌رو تأثير چشم‌گيري در كاهش جمعيت آفت دارند. با توجه به اثر تركيبات تنظيم كننده رشد بر برخي ويژگي‌هاي بيولوژيك لاروها، امكان استفاده از آنها به تنهايي يا همراه با ديگر تركيبات شيميايي (حشره‌كش‌هاي تدخيني) در كنترل تلفيقي اين‌گونه آفات انباري ميسر است.

In this study diflubenzuron as a chitin synthesis inhibitor with a dosage of 25 mg A.I/L, and Pyriproxyfen as a juvenile hormone analogue with a dosage of 0.4 mgA.I/L were incorporated in the wax diets of young and last instar larvae of greater wax moth and reared at different temperatures (25, 30, 35°C). Results showed that these compounds in comparison with control increased larval mortality. Diflubenzuron and pyriproxyfen caused 33.9% and 24.1% mortality respectively. The young larvae showed higher mortality with the mean of 57.8% in diflubenzuron and 31.5% in pyriproxyfen. In evaluation of pupation and emergence of adults, no significant differences were observed between diflubenzuron and control. Pyriproxyfen induced reduction in pupation about 48.4% and adult emergence about 44.8% and caused some abnormalities of pupae. Last larval instar was more sensitive to JHA in this respect. Maximum pupation disruption occurred at 25ºC and 30ºC in comparison with 35ºC which reduced abnormal pupae up to 19.7%. IGRs were effective in last larval instar at 35 ºC and increased abnormality of adult up to 49.4%. Reproductive potential (egg viability, hatchability) of adults reduced in F1 generation and was 70-90 percent. IGRs have unfavorable effects on biological aspects of larvae therefore, it is possible to use IGRs alone or in conjunction with other pesticides (Fumigants) in integrated control of these pests.