صفت تفضيلي در حوزه ي كسره ي اضافه

The Comparative Adjective in Ezafe Construction

در اين مقاله، ضمن معرفي حوزه ي كسره ي اضافه و پذيرش تحليل معظمي (1385)، با قائل شدن به گروه درجه در زبان فارسي، به مقايسه ي دو فرضيه در خصوص ساخت درجه در صفات تفضيلي اين زبان مي پردازيم. بر خلاف نظر كندي (1999) كه معتقد است گروه درجه [DegP] در درون فرافكن مستقل خود گروه صفتي را به عنوان متمم ميپذيرد، به پيروي از جكنداف (1977)، هلان (1981)، هايم (1985)، مك كاولي (1994) و هازوت (1995) گروه درجه را در جايگاه مخصص گروه صفتي در زبان فارسي در نظر مي گيريم كه هسته ي صفت، گروه حرف اضافه اي با هسته ي «از» را به عنوان متمم خود پذيرفته است. آنگاه با قائل شدن به اين كه هسته ي گروه درجه داراي مشخصه ي قوي و تفسير نا پذير [Adj] هست، در نحو آشكار هسته ي گروه صفتي را به خود جذب مي كند تا مشخصه ي [Adj] خود را بازبيني و حذف كند. بدين ترتيب فرافكن درجه، خود در درون فرافكن گروه صفتي قرار ميگيرد و همراه با آن وارد حوزه ي اضافه مي شود.

In this paper, we compare and contrast two competing hypotheses with respect to the structure of âDegree Phrase (DegP) in Persian comparative adjectival constructions in the light of Moazzamiâs ââ(2006) analysis of the Ezafe construction in this language. Arguing against Kennedyâs (1999) âproposal, according to which DegP as a independent syntactic object takes the AP as its âcomplement, we show that data from Persian support the hypothesis proposed by Jackendoff ââ(1977), Hellan (1981), Heim (1985), McCawley (1994), and Hazout (1995), among others, under âwhich the DegP is merged in the Spec AP and takes a prepositioanal phrase headed by az (than) âas its complement. We propose that the head Deg bears a strong uninterpretable feature [Adj] and âabsorbs the adjective to check and delete it in overt syntax.â