بررسي نوستالژي در ديوان ناصر خسرو

A Study on Nostalgia in Naser Khosraw's Divan

ناصرخسرو به عنوان شاعري صاحب سبك و غير قابل تقليد در ادبيات فارسي شناخته شده است. هر شاعري به فراخور حال و هوا و موقعيت خود به گذشته و لحظات پسِ پيش نهاده توجه دارد. نوستالژي يكي از اصطلاحات روانشناسي است كه وارد حيطه ي ادبيات شده است. نوستالژي يا حسرت سروده، حسرت هاي شاعران و نويسندگان را كه با نگاهي به گذشته در آثار آنان نمود يافته است، به مخاطبان عرضه مي كند. اين پژوهش ابتدا تعريفي از نوستالژي به دست مي دهد و انواع مفاهيم نوستالژي را در زير دو عنوان كليِ فردي و جمعي ارائه مي دهد؛ سپس به بررسي مفاهيم نوستالژي در ديوان ناصرخسرو و تحليلِ كاركردهاي زبــان در نوستالژيك كردن فضاي اشعار و ارتباط آن با نوستالژي فردي و همچنين بررسي مولفه هايي همچون اسطوره پردازي و گرايش به آرمانشهر و پيوند آن با نوستالژي جمعي مي پردازد.

Naser Khosraw is known as a poet with his own unique and inimitable style in Persian literature. Depending on their mood and status, every poet has a particular attitude towards past and the upside-down moments. Nostalgia is a psychology term that has entered into literature scope. Nostalgia, or regret verses, introduces to the audiences the poets and authors’ regrets about the past – the regrets that are reflected in their writings. This research first presents a definition of nostalgia then provides all meanings of nostalgia under two general headings, namely idiosyncratic and collective ones. Afterwards, nostalgia is studied in Naser Khosraw's Divan and the role of linguistic functions in rendering a nostalgic atmosphere to the poem is studied, along with exploring its relationship with the idiosyncratic nostalgia. Moreover, elements of mythology and tendency to utopia and their relation to the collective nostalgia will be explored, accordingly.