اسطوره در شعر شعراي تموزي معاصر عرب

اين مقاله ميزان تاثير اسطوره و بن مايه هاي آن را در اشعار سه شاعر معاصر عرب: بدرشاكر سياب، ادونيس، و عبدالوهاب بياتي بررسي مي كند. اطلاق نام شاعران تموزي برآن­ها، به واسطه كثرت استفاده از اساطير، به ويژه اسطوره ي «تموز» است. اين شاعران بر اثر تحولات موجود در جامعه عرب آن روزگار و استعمارگري دول اروپايي و در نتيجه احساس غربت و پوچي و فرار از واقعيت به دنياي تازه در دامان ميراث كهن پناه مي برند. در اين پژوهش كوشش شده تا اسطوره ي تموزدر اشعار اين سه شاعر بررسي و موارد دلالت­هاي مشترك آن­ها استخراج شود و انديشه هاي مشابه آن­ها در به كارگيري اين پديده تبيين گردد. نتيجه ي پژوهش نشان مي دهد كه تموز در اشعار اين شعرا نماد باروري و زندگي و مويد اشتراكات قابل توجه درتجارب فردي و اجتماعي و سياسي ايشان است. اين شعرا دريافته بودند كه زندگي عرب به علت ستمگري حكومت، پويايي خود را از دست داده و به سوي خشك­سالي و قحطي پيش مي رفت. بنابراين از تموز «اسطوره حاصل­خيزي» مي خواهند تا زندگي تازه اي را براي آنان بيافريند.

The present research the effect of myth and its roots on some poems and thoughts of the three contemporary Arabic poets : Badr Shakir Al-Sayyab, Adonis and Abd-Al-Wahhab Al-Bayati have been studied. Naming them as Tammuz poets, is because of their wide using of myth and particularly Tammuz Myth. It has been attempted to study the Tammuz Myth in poems of these poets, extract their common points and state their common thoughts. They had found that the Arabic life has lost its dynamism for the cruelty of the government so they ask Tammuz, The God of Fertility, to create a new life.