جلوه هايي از عشق مدرن در شعر رمانتيك معاصر (با تكيه بر اشعار نيما يوشيج، فروغ فرخزاد و نادر نادرپور)

Manifestations of Modern Love in Contemporary Romantic Poetry Emphasizing on the Poems of Nima Yooshij, Forough Farrokhzad and Nader Naderpour

عشق فردگرا از اساسي ترين مضامين در شعر رمانتيك است. تجدد گرايي كه از دوره ي پهلوي در ايران نهادينه مي شود اين مضمون را نيز تحت الشعاع خود قرار مي دهد و به تبع آن، برخي از شاعران دچار نوگرايي در اين حوزه مي گردند. نيما يوشيج، نادر نادرپور و فروغ فرخزاد از شاعران رمانتي سيسم فردگرا در عصر پهلوي هستند كه عشق، در اشعار آنها بسيار برجسته است. نويسندگان، به شيوه ي تحليل محتوا، ضمن بيان ماهيت عشق، جلوه هايي از عشق مدرن را در سروده هايشان برشمرده و مورد تحليل قرار داده اند. مهمترين اين جلوه ها عبارت است از: برخورد طبيعي با عشق و معشوق و رو آوردن به معشوق طبيعي، نقد عشق كهن، توجه به معشوق دروني (اثيري و افسانه اي)، نقد عشق كهن، اروتيسم، عقده ي عشق، صراحت گفتار در عشق ورزي به مرد، توهم معشوق، مغازله با طبيعت و عشق آزاد.

Individual love is among the most basic themes of Romantic Poetry. Modernism which started from Pahlavi period in Iran influenced this theme; thus, some new poets tend to new concepts. Nima Yushij, Nader Nadeepour, and Foroogh Farrokhzad are Individual Romantic poets in Pahlavi period in whose works the concept of love us dominant. These poets used content analysis, along with the nature of live, to compose some aspects of modern love in their poetry. From among the most important aspects, natural treatment with love and beloved and tendency to natural beloved, criticizing old love, paying attention to internal beloved (ethereal and magical), eroticism, love complex, clarity in evincing love to man, hallucination of beloved, loving nature and free love can be seen.