بررسي معناي طبيب در شعر شاعران دوره انحطاط

نمادگرايي (symbolism) انگيزه اصلي هنرمندان عرصه اديبات است كه معتقدند براي بيان عقايد واحساسات، استفاده از رمز همواره از بيان مستقيم ارزشمند تر و كاملتر است. بر اين اساس اديبان و شاعران عربي در دوره هاي مختلف ادبي از جمله دوره انحطاط (كه به دوره ركود نيز مشهور است) براي بيان انديشه هاي خود به اشاره هاي سمبوليك روي آورده اند. لفظ «طبيب» نزد شاعران اين دوره داراي معاني و كاربردهاي نمادين متفاوتي است كه در اين پژوهش با استفاده از روش تحليلي- توصيفي و با تتبع در اشعار برخي شاعران، معناي قراردادي و سمبليك اين واژه مورد بررسي و تحليل قرار گرفته است. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه لفظ «طبيب» غالباً در شعر شاعران دوره انحطاط، در معناي پزشك اصطلاحي است، هرچند برخي شاعران آن را در معناي طبيب معنوي و وصف معشوق، ممدوح و درمانگري او و نيز ستايش زر و سيم به كار برده اند. اما بطور كلي مي توان گفت طبيب به معناي معنوي آن در شعر شاعران دوره انحطاط كمتر بكار رفته است.