كاركرد تكرار و تداعي در انتقاد هاي اجتماعي پنج شاعر برگزيده سبك عراقي

هدف اين مقاله، بررسي تكرار و تداعي در انتقاد هاي حافظ، سعدي، عبيد زاكاني، ابن يمين و مجدالدين همگر است كه به شيوه توصيفي تحليلي انجام گرفته است. تكرار و تداعي از جمله ظرفيت هاي زباني هستند كه موجب افزايش بسامد واژه ها در حوزه هايي خاص مي شوند. تكرار مي تواند لفظي يا محتوايي باشد. در انتقادهاي اجتماعي، بيشترين تكرارها مربوط به بداخلاقي ها و كج رفتاري هاي رايج در جامعه است. نتيجه اين پژوهش كه از بررسي پربسامدترين واژه ها در انتقاد هاي اين پنج شاعر سبك عراقي حاصل شده است، نشان مي دهد كه واژه هاي مربوط به حوزه دين داري، به ويژه در انتقاد هاي حافظ و عبيد زاكاني داراي بيشترين بسامد است. همچنين اشاره به فقر و مشكلات اقتصادي، در سروده هاي عبيد زاكاني، فراوان مشاهده مي شود. ناهنجاري هاي اجتماعي و اخلاقي و استيلاي دارندگان صفات ناپسند اخلاقي، مهم ترين موضوعات مورد توجه مجد همگر، بي توجهي قدرتمندان به رعيت و قشر ضعيف جامعه، اصلي ترين دغدغه سعدي و حرص و طمع لئيمان بي سخاوت و نيز در رنج و عذاب بودن اهل دانش و محروميت هنرمندان، پربسامدترين مضمون در انتقاد هاي ابن يمين است.