كاربرد داستان تمثيلي در تعليم آموزه هاي سياسي با تاكيد بر متون كهن ادبي

داستان تمثيلي از گذشته هاي دور به عنوان ابزاري در جهت آموزش فن كشورداري و سياست مداري به پادشاهان مورد استفاده قرار گرفته است. مي توان گفت بخش مهمي از ادبيات تعليمي ايران و جهان به دليل تاثيرگذاري و جذابيت بيشتر، در قالب تمثيل بيان شده است. داستان تمثيلي و به ويژه افسانه حيوانات (فابل) از جمله قالب هاي ادبي است كه به دليل دولايگي معنايي، فضاي جالبي را براي ارائه مضامين سياسي اجتماعي فراهم آورده است. در سراسر جهان، منتقدان اجتماعي در پس صورتك داستان سرايي و ايجاد سرگرمي، شديدترين و عميق ترين انتقادات و نارضايتي هاي خود از وضع سياست و فرهنگ را در معرض دريافت عمومي قرار داده اند. در اين حالت، نويسنده مطالبي را كه نمي توان به طور مستقيم در تاديب و تعليم صاحبان قدرت سياسي بر زبان آورد، در پوششي مفرح و سرگرم كننده از داستان و طنز پنهان مي كند؛ به طوري كه محافظه كاري و پنهان نگاري از پديده هاي رايج در نوشته هاي سياسي بازمانده از عصر قديم است. اين مقاله در صدد بررسي آموزه هاي سياسي در داستان هاي تمثيلي كهن است و نشان مي دهد كه چگونه در طول تاريخ از قالب داستان در عرصه آموزش سياسي استفاده شده و اين آموزش ها شامل چه مسائل و مواردي است. به عبارت ديگر در اين پژوهش، ضمن ارائه شواهدي از منابع موجود نشان مي دهيم كه داستان تمثيلي ابزاري در جهت ارتقاي دانش سياسي دولتمردان در اعصار كهن بوده است و برخلاف آنچه در بادي امر به نظر مي رسد، اين داستان ها با هدفي فراتر از سرگرمي و لذت بردنِ صرف پادشاهان نگاشته شده اند. مروري بر تاريخچه استفاده از تمثيل در آموزش سياسي، تعاليم سياسي رايج در داستان هاي تمثيلي كهن و دلايل استفاده از تمثيل براي آموزش مضامين سياسي از جمله موضوعات مورد بررسي در اين مقاله است.