جهت گيري هدفي، خودكارامدپنداري و اضطراب رياضي در دانش آموزان پايۀ دوم دورة متوسطه

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي نوع جهت گيري هدفي و خودكارامدپنداري دانش آموزان و ارتباط آنان با ميزان اضطراب رياضي در دانش آموزان پايۀ دوم دوران متوسطه رشته هاي نظري است. براي انجام اين پژوهش، تعداد 580 نفر از دانش آموزان دختر و پسر رشته ها ي نظري (رياضي، تجربي، انساني ) دبيرستان هاي دولتي پنج منطقه از مناطق بيست گانه تهران كه با روش خوشه اي تصادفي نمونه گيري شده اند، شركت داشتند. براي جمع آوري اطلاعات مربوط به ميزان اضطراب رياضي دانش آموزان از مقياس اضطراب رياضي بتز استفاده شده است و براي اندازه گيري ميزان خودكارامدپنداري دانش آموزان از پرسشنامۀ خودكارامدي بندورا و نيز براي تشخيص نوع جهت گيري هدف دانش آموزان از پرسشنا مۀ مستقل، آزمون همبستگي t جهت گيري هدفي استفاده شده است. براي تحليل داده ها از روش هاي آماري پيرسون و رگرسيون استفاده شد. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه ميزان اضطراب رياضي دانش آموزان پايۀ دوم دبيرستان در رشته هاي مختلف نظري (رياضي، تجربي و انساني ) تفاو ت معنادار داشته است اما بين شركت كنندگان از نظر ميزان اضطراب تفاوت جنسيتي ديده نمي شود . با اين حال ، اضطراب رياضي با جهتگيري هدفي مهارت مدار (اجتنابي و گرايشي) رابطۀ منفي و با جهتگيري هدفي عملكردمدار (اجتنابي و گرايشي) رابطه مثبت معناداري نشان ميدهد. همچنين بين جهت گيري هدفي و خودكارامدي دانش آموزان رابطه وجود دارد و مي توان براساس نوع جهت گيري هدفي و ميزان خودكارامدي دانش آموزان بخشي از اضطراب رياضي در آنان را پيش بيني كرد.