رابطه ي اميد به آينده ي معلمان با شادكامي و باورهاي خودكارآمدي دانش آموزان

The Relationship between Teachers’ Out-Looking Hope and Students’ Happiness as well as Self-Efficacy

اين پژوهش با هدف بررسي رابطه ي بين اميد به آينده ي معلمان با شادكامي و باورهاي خودكارآمدي دانش آموزان انجام گرفته است. روش مطالعه ي حاضر از نوع همبستگي مي باشد. جامعه آماري شامل 285 نفر از معلمان و 57800 نفر از دانش آموزان دختر دوره ي راهنمايي شهرستان قايم شهر در سال 90-1389 بودند. نمونه ي آماري از طريق جدول كرجسي و مورگان ،381 نفر دانش آموز دوره راهنمايي به شيوه ي تصادفي خوشه اي انتخاب شدند. به اين صورت كه از بين 45 مدرسه ي راهنمايي دخترانه ي شهرستان قايم شهر،10 مدرسه به شيوه ي نمونه گيري تصادفي خوشه اي از چهار منطقه ي اصلي شهر انتخاب و سپس در هر مدرسه سه پايه (اول، دوم، سوم) به صورت تصادفي انتخاب و در هر پايه به نسبت دانش آموزان آن پايه پرسشنامه ها توزيع شد. 381 نفر از دانش آموزان، پرسشنامه ي شادكامي آكسفورد (ضريب آلفاي كرونباخ 0/98) و خود كارآمدي شرر(ضريب آلفاي كرونباخ 0/79)را پر كردند و به ازاي هر ده دانش آموز، يك معلم مربوط به همان پايه(كلاً 38 نفر)، پرسشنامه ي اميدواري اسنايدر(ضريب آلفاي كرونباخ 0/89)را پر كرد. داده ها با استفاده از آزمون ضريب همبستگي پيرسون تحليل شد. با توجه به يافته هاي پژوهش، بين اميد به آينده ي معلمان و ميزان شادكامي دانش آموزان رابطه وجود دارد و نيز بين اميد به آينده ي معلمان و ميزان باورهاي خودكارآمدي دانش آموزان رابطه وجود دارد اما بين ميزان شادكامي و باورهاي خودكارآمدي دانش آموزان رابطه ي معناداري يافت نشد. در مجموع، يافته ها نشان مي دهد كه اميد به آينده ي معلمان در ميزان شادكامي و باورهاي خودكارآمدي دانش آموزان مقطع راهنمايي نقش موثر دارد، به عبارت ديگر اميدواري معلمان به گونه اي غيرمستقيم باعث افزايش شادي و نيز افزايش انگيزش و تغيير باورها در دانش آموزان نوجوان مي شود.

This study aimed to investigate the relationship between out-looking hope of teachers and happiness as well as self-efficacy of students. The study was a co-relational research. The population included 285 teachers and 57800 female students among the guidance schools of Ghaemshaher in the academic year 2010-2011. A sample of 381 guidance-school students was selected randomly through using the Kerjeci & Morgan cluster table. Using cluster sampling, ten schools were selected randomly from among 45 females’ schools from four main regions of the city. In each school, three grades were selected, and in each grade the questionnaires were distributed based on the number of students in the class. 381 students filled the Oxford Happiness Questionnaire (Cronbach’s Alpha Coefficient = 0.98) and Sherer Self-Efficacy Questionnaire (Cronbach’s Alpha Coefficient = 0.79), and for every ten students, one teacher in each class filled the Snyder Hope Scale (Cronbach’s Alpha Coefficient 0.89). The data were analyzed by Pearson correlation coefficient. The results indicated that teachers’ out-looking hope was correlated to students’ happiness and self-efficacy, but there was no meaningful relationship between happiness and self-efficacy of the students. The study showed that the out-looking hope of the participant teachers was an effective factor in the happiness and self-efficacy of the participant students. In other words, teachers’ out-looking hope indirectly increased happiness, motivation and belief changes in students.