ارتباط بين ميزان آگاهي آموزگاران از ناتواني هاي يادگيري با احساس تعلق به مدرسه و عملكرد تحصيلي دانش آموزان پايه اول دبستان

هدف اين پژوهش تعيين ارتباط بين ميزان آگاهي آموزگاران از ناتوانايي‌هاي يادگيري با احساس‌ تعلق به مدرسه و عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان در پايه اول دبستان ‌بود. بدين منظور با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي تعداد 45 معلم انتخاب شدند. به ازاي هر معلم، 5 دانش‌آموز از كلاس همان معلم انتخاب شد (حجم نمونه دانش‌آموزان 225 نفر). براي سنجش ميزان آگاهي آموزگاران از ناتوانايي هاي يادگيري از پرسش‌نامه محقق ساخته و براي سنجش احساس تعلق دانش‌آموزان به مدرسه از پرسش‌نامه سنجش مسوليت پذيري دانش‌آموزان استفاده شد. بين ميزان آگاهي معلمان و احساس تعلق دانش‌آموزان نسبت به مدرسه رابطه معني داري مشاهده نشد (0/05> p). بين ميزان عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان و آگاهي معلمان به ناتواني هاي يادگيري رابطه معني داري مشاهده شد (0/05< p و 0/01< p). در تمام مواد درسي دانش‌آموزان معلمان داراي آگاهي مطلوب در مقايسه با دانش‌آموزان معلمان فاقد آگاهي مطلوب، از عملكرد تحصيلي بهتري برخوردار بودند. بين نمرات عملكرد تحصيلي (خواندن، نوشتن، املاء و رياضيات) و ميزان آگاهي معلمان، همبستگي مثبت و معني دار (0/05< p) مشاهده شد. تحليل رگرسيون نشان داد متغير ميزان آگاهي معلمان توانايي پيش بيني كنندگي متغيرهاي عملكرد تحصيلي را دارا است.

The aim of this study was to investigate the relationship between teachers' knowledge of learning disabilities andstudents' sense of belong toschool and academic performance Using a sample of 45, for each teacher five students were selected from the same class (size student sample was 225). The results showed there in no significant relationship between teachers' knowledge and sense of attachement. Between the academic performance of students and teachers knowledge about learning disabilities there is a significant relationship. Regression analysis showed that teachers' knowledge has the ability to predict academic performance of students.