مدلسازي توسعه شهر شيراز با تلفيق مدل اتوماتاي سلولي و سيستم هاي فازي

مدل سازي كاربري زمين و سناريوهاي مكاني، توجه بسياري را به عنوان وسيله اي براي برخورد با عدم قطعيت در طراحي و تصميم گيري هاي مكاني جلب كرده اند. فعاليتهاي گوناگوني نيز در اين رابطه صورت پذيرفته است. مدل اتوماتاي سلولي به طور گسترده در مدلسازي تغييرات مكاني-زماني گسترش شهرها مورد استفاده قرار گرفته است. مقاله ي حاضر به ارائه مدل اتوماتاي سلولي و تركيب ان با منطق فازي پرداخته است. در روشهاي متداول اتوماتاي سلولي يا همانCA، حالت، وضعيت و قوانين انتقال به صورت قطعي تعريف ميشوند در حاليكه بيان قطعي اين اجزا، نيازمند داده هاي بسيار زياد است. حال اينكه دسترسي به داده هاي دقيق، به دليل گستردگي و حجم بالاي معيارهاي موثر در مدلسازي فرآيند توسعه شهري،كار ساده اي نيست. از اينرو نظريه فازي به دليل پشتيباني از عدم قطعيت و قابليت توصيف واژگان طبيعي ميتواند در بيان اجزاي CAاستفاده گردد. مدل پيشنهادي به منظور مدلسازي گسترش شهر شيراز بين سالهاي 1383 تا 1388 استفاده شده و سپس نتايج مورد ارزيابي قرار گرفته است. مقايسه ي نتايج اين تحقيق با تصاوير ماهواره اي، حاكي از دقت 80 درصدي براي روش پيشنهادي مي¬باشد، اين در حالي است كه براي روش اتوماتاي سلولي معمول دقت 75 درصد گزارش شده است. نتايج تحقيق، گامي به سمت جلو مي باشد، زيرا مدل پيشنهادي با افزايش قابليت اتوماتاي سلولي در مدلسازي پروسه هاي پيچيده مكاني به دقت مطلوب تري نيز دست پيدا كرده است. نتايج حاصل از اين مدلسازي مي تواند به عنوان ابزاري مناسب جهت اخذ تصميم هاي بهينه در اختيار برنامه ريزان شهري قرار گيرد.