مديريت يكپارچه منابع آبي در برنامه ريزي شهري با رويكرد توسعه پايدار (مطالعه موردي : تهران)

با گسترش روز افزون شهرنشيني و پيشرفت هاي تكنولوژي، همراه با اسكان بشر در مناطق شهري و تغيير كاربري زمين و تراكم ها و فعاليت هاي بشري، شاهد افزايش بهره وري از مواهب طبيعي هستيم، كه به مرور زمان اين امر منجر به اختلالات جبران ناپذيري در چرخه طبيعت شده است. به طوري كه بيش از يك سوم جمعيت شهري كشورهاي در حال توسعه با مشكلاتي از جمله تأمين آب آشاميدني، بهداشت، آلودگي ها و... دست و پنجه نرم مي كنند. شهرها امروزه تبديل به سطوحي غير قابل نفوذ توسط مسكن، مراكز خريد، خيابان ها و... شده اند؛ درست است كه شايد توسعه شهري را به همراه داشته است اما بر سيستم هاي هيدرولوژي و منابع آبي تأثيرگذار بوده و از احياي مجدد آن ها جلوگيري به عمل آورده و آلودگي اين منابع را نيز به همراه داشته است.امروزه شهرها نيازمند مديريت يكپارچه منابع آبي هستند تا بتوانند با مديريت صحيح منابع آبي مشكلات و مسائل بحران آب را به تعويق بياندازند و با معرفي مباحث جديدي چون آب مجازي و منابع آبي غير متعارف هچون استفاده مجدد از پساب و...مسائل و مشكلات شهرها را در رابطه با آب كاهش داده و مديريت نمايند. برنامه ريزي شهري نيز مي تواند با سياست گذاري هاي مختلف در مورد تغيير كاربري زمين، تعيين محدوده توسعه شهرها، سرانه كاربري ها با توجه به شرايط اقليمي هر شهر، مكان يابي صنايع و تجهيزات شهر و ميزان و چگونگي تأمين منابع آبي آن ها، جمع آوري رواناب هاي شهري و استفاده مجددشان براي آبياري فضاي سبز موجود شهرها و ايجاد بسترهاي مناسب مشاركت شهروندان كمك شايان توجهي به مديريت يكپارچه منابع آبي در شهرها نمايد. هدف پژوهش حاضر شناسايي سياستهاي موثر برنامه ريزي شهري براي مديريت يكپارچه منابع آبي در شهرها با رويكرد توسعه پايدار است كه سعي شده است در نهايت به اين سياست ها دست يابيم.