پهنه بندي تناسب زمين براي توسعه فيزيكي شهر اصفهان بر پايه ي فاكتورهاي طبيعي با استفاده از مدل فازي

توسعه فيزيكي شهرها فرآيندي پويا و مداوم است و عوامل متعددي در اين روند نقش دارند كه در اين ميان اثر پديده هاي طبيعي قابل ملاحظه مي باشد. در هنگام احداث و توسعه شهرها، بايد به ديناميسم محيط طبيعي توجه كافي مبذول داشت. در غير اين صورت رشد ناموزون و مشكل زاي فضاهاي شهري را شاهد خواهيم بود. هدف اصلي پژوهش حاضر، شناخت عوامل مؤثر در روند توسعه فيزيكي شهر اصفهان و تعيين مناسب ترين جهات براي توسعه آتي شهر مي باشد. بدين منظور از لايه هاي ارتفاع، شيب، خاك، ژئولوژي، كاربري ارضي، دما، بارش، فاصله از شهر، فاصله از روستا، فاصله از رود و فاصله از جاده استفاده شده است. معيارهاي ذكر شده با توجه به توابع فازي در ArcGIS 10 فازي و سپس عملگر گاماي فازي 9/0 روي آن ها اجرا شده است. نقشه نهايي به 5 كلاس تناسب بسيار زياد، زياد، متوسط، كم و بسيار كم طبقه بندي گرديد و نتايج نشان داد كه سطوح با تناسب بسيار زياد در قسمت هاي شمال، شرق، غرب و جنوب غرب محدوده به صورت پهنه هاي پراكنده قرار دارند.