نقش آسايش اقليمي در تنوع سازي معيشت نواحي روستايي (مورد مطالعه: شهرستان رضوانشهر)

بدون شك طبيعت، انسان و كليه مظاهرحيات درسطح گسترده اي متاثر از شرايط اقليمي مي باشند، براين اساس اقليم هرسرزمين عامل بسيار مهم درتقسيم جغرافياي زيستي به شمارمي رود، در واقع مفهوم اقليم گردشگري تبيين مي‌كند كه اقليم، همراه با هوا مي‌تواند به عنوان منبعي براي گذران اوقات فراغت مد نظر قرار گيرد كه در زمان‌ها و مكان‌هاي مختلف ممكن است در طول طيفي از خوشايند تا ناخوشايند طبقه‌بندي شود. هدف از اين تحقيق، تعيين زمان هاي مساعد جهت حضور گردشگران از نظر مطلوبيت آسايش اقليمي و كسب درآمد براي ساكنين نواحي روستايي است. اين تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر روش انجام، توصيفي ـ تحليلي است. داده هاي اقليمي (ميانگين حداكثر دما، ميانگين دما، ميانگين حداقل رطوبت نسبي، ميانگين رطوبت نسبي، مجموع بارش ماهانه، ميانگين ساعات آفتابي و ميانگين سرعت باد) در مقياس ماهانه از ايستگاه هواشناسي پيلمبرا طي دوره آماري 15 ساله (2000ـ 2015) استخراج و جداول شرايط دمايي به تفكيك ماههاي سال با استفاده از شاخص اقليم گردشگري(Tourism climate index) تهيه شد. براي بررسي و تجزيه و تحليل اطلاعات و داده ها، از نرم افزارTCI Calculator استفاده شد. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان مي دهد، گردشگري شهرستان رضوانشهر در فصول گرم از شرايط اقليمي مناسبي براي فعاليت هاي گردشگري برخوردار است. همچنين محاسبات تعيين ماههاي آسايش در اين شهرستان نشان مي دهد كه شهرستان رضوانشهر در ماه ارديبهشت، خرداد و شهريور در بهترين شرايط اقليمي براي گردشگري و توريسم برخوردار است و ماههاي تير، مرداد و مهر با درجه قابل قبول در درجه دوم اهميت به لحاظ گردشگري قرار دارند، اما ماههاي آذر، دي، بهمن و اسفند به دليل سردي هوا در جايگاه نامناسب از لحاظ شرايط اقليمي براي گردشگري قرار گرفته اند، كه در اين ماه ها باتوجه به بيكاري فصلي روستاييان گردشگري مي تواند به عنوان يك بسته حمايتي براي كسب درآمد عمل نمايد.