تحليلي بر رابطه ي خطي و غيرخطي بلندمرتبه سازي و ميزان و نوع جرائم شهري (مطالعه ي موردي: مناطق حوزه ي شمال و جنوب شهر اصفهان)

An Analysis of Linear and non-linear effects of High-rise constructions on the level and types of Urban Crimes (case of study: North and South Parts of the city of Esfahan) (Text in Persian)

رشد روزافزون و بي رويه ي جمعيت در مناطق شهري بخصوص در كلان شهرها، چه بسا موجب ازدياد بلندمرتبه سازي ها و همچنين بروز مشكلات زيادي همچون افزايش ناهنجاري هاي اجتماعي، كاهش امنيت و... شده است كه در دهه هاي اخير در شهر اصفهان نيز رو به افزايش بوده است. اين پژوهش با هدف بررسي رابطه ي بلندمرتبه سازي و ميزان و نوع جرائم شهري است. جرم در مفهوم عام زاييده ي اجتماع و از توابع زندگي اجتماعي است اما جرائم شهري نيز با جرائمي كه در مناطق روستايي خالي از سكنه روي مي دهند، از حيث نوع، ميزان و شرايط تفاوت دارند (السان، 1387: 7). در اين پژوهش علاوه بر ارزيابي ارتباط دو متغير اصلي، عوامل ديگري را كه در ميزان جرائم شهري موثرند بررسي مي شود. روش مورد استفاده آن روش توصيفي-تحليلي است، از اين رو براي انجام تحليل هاي پژوهش، از ضرايب همبستگي پيرسون و اسپيرمن و ضريب همبستگي تفكيكي استفاده مي شود. جامعه ي آماري تعيين شده 7 منطقه ي حوزه ي شمال و جنوب شهر اصفهان- به ترتيب مناطق 12، 8، 7، 14 و 13، 5، 6- است. اين پژوهش به سبب محدوديت در اطلاعات مورد نياز براي همه ي مناطق، فاقد نمونه بوده و تحليل ها بر روي جامعه ي آماري انجام شده است. تحليل هاي انجام شده نشان داده است كه رابطه ي خطي بين بلندمرتبه سازي و جرائم شهري، اندك بوده؛ به طور كلي افزايش بلندمرتبه سازي به ميزان 6.5 درصد سبب افزايش جرائم مي شود. از سوي ديگر رابطه ي غيرخطي شديدي كه ميان دو متغير فوق ايجاد شد، عدد 0.92 را نشان داده كه رابطه اي بسيار شديد است. ضرايب اسپيرمن و پيرسون در ميان 4 گروه جرائم شهري نيز حاكي از آن است كه گروه جرائم عليه اموال و مالكيت، با ضريب همبستگي پيرسون 0.47 و ضريب اسپيرمن 0.6، در ميان ساير گرو ه ها رابطه اي قوي را برقرار ساخته است؛ كه مي تواند نشان دهد كه احتمال ارتكاب جرم در مناطق بلندمرتبه همانند منطقه ي 6 به دليل وضعيت اقتصادي نسبتاً مناسب، بخصوص در برخي محله ها، توسط ساكنان ديگر مناطق، افزايش مي يابد. در بررسي تاثيرات متغيرهاي مداخله گر نيز نتايج حاصله نشان داد كه هرچه وضعيت اشتغال، دوام و قدمت بناها در ميان مناطق از وضعيت مناسب تري برخوردار باشد، ميزان جرائم شهري نيز كمتر خواهدشد.

Excessive and irregular growth of population in urban areas، especially in metropolitan areas، has caused increase of high-rise buildings and also has brought about many problems such as social anomalies، reduction of security، etc. This paper studies the relations between high-rising buildings and the kind and amount of urban crimes. In this paper، in addition to evaluating the relationship between two main variables، other factors that can affect urban crimes are also examined. The research population consisted of the residents of regions 5، 6، 7، 8، 12، 13، 14 in north and south of Isfahan. The findings showed that the linear relationship between high rising buildings and urban crimes is low. In general the increase of high-rise building caused 6.5% increase of urban crimes. On the other hand، with the score of 0.92، there is a very strong nonlinear relationship between two mentioned variables. Among four groups of urban crime، Pearson coefficient for crimes against properties and ownership is 0.47 and Spearman coefficient is 0.6، which is the strongest relationship of variables considered. This indicates that the probability of committing a crime in high rise building areas like region 6، increases، perhaps because of the relatively good economic situation of the residents. Considering the effects of intervening variables، the results showed that better employment conditions، durability and age of buildings decreases urban crimes.