بررسي كاربرد اينترفرون گاما براي تشخيص بيماران مبتلا به سالك التيام‌ناپذير

Evaluation of Interferon-gamma Application for Recognition of Patients Afflicted by Non-healing Cutaneous Leishmaniasis

مقدمه: مطالعات انجام‌شده روي الگو‌هاي حيواني نشان مي‌دهند كه كمبود اينترفرون گاما باعث اختلال در روند التيام عفونت ليشمانيا مي‌شود. به نظر مي‌رسد كه سطح توليد اينترفرون گاما مي‌تواند در مدت زمان التيام زخم ليشمانيا در انسان نيز مؤثر باشد. هدف اين مطالعه، بررسي امكان استفاده از اينترفرون گاما براي تشخيص بيماران مبتلا به سالك التيام‌ناپذير است. مواد و روش ها: سلول‌هاي تك‌هسته‌اي خون محيطي 32 بيمار مبتلا به ليشمانيوز التيام‌ناپذير يا التيام‌پذير جدا و ميزان توليد اينترفرون گاماي آنها با روش الايزا اندازه‌گيري شد. سپس نقطه برش (Cut-Off Point) توليد اينترفرون براي تعيين بيماران مبتلا به سالك التيام‌ناپذير با استفاده از آناليز منحني راك (ROC-Curve) محاسبه شد. همچنين براي هريك از بيماران، آزمون جلدي ليشمانين انجام شد. نتايج: سطح اينترفرون گامايي كه سلول‌هاي تك‌هسته‌اي خون محيطي تحريك‌شده با آنتي‌ژن محلول ليشمانيا و يا ميتوژن فيتوهماگلوتينين توليد مي‌كنند در گروه بيماران مبتلا به سالك التيام‌پذير به‌شكل معناداري از بيماران مبتلا به سالك التيام‌ناپذير بيشتر بود (0/001>p). نقطه برش (Cut-Off Point) اينترفرون گاما در مناسب‌ترين حساسيت (87/5 درصد) و ويژگي (100 درصد) برابر 1208 پيكوگرم در ميلي‌ليتر بود. همچنين سطح اندوراسيون حاصل از آزمون جلدي ليشمانين در بيماران مبتلا به سالك التيام‌پذير به‌شكل معناداري از افراد مبتلا به سالك التيام‌ناپذير بيشتر بود (0/023=p). بحث و نتيجه گيري: كمبود توليد اينترفرون گاما مي‌تواند يكي از عوامل ليشمانيوز التيام‌ناپذير در انسان باشد؛ در واقع، از كمبود اينترفرون گاما مي‌توان برخي از بيماران مبتلا به سالك التيام‌ناپذير را شناسايي كرد.

Introduction: Different studies undertaken in the animal modeling show that Interferon-gamma deficiency impairs healing process of Leishmania infection. It seems that the level of Interferon-gamma production could also affect the healing duration of Leishmania lesion in humans. The current study aims to investigate the possibility of Interferon-gamma application for recognition of cases afflicted by non-healing Leishmaniasis. Materials and methods: Peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) of 32 patients, who were afflicted by healing or non-healing Leishmaniasis, were isolated and the levels of interferon-gamma were determined, using ELISA method. Afterwards, the cut-off point of interferon-gamma to identify patients afflicted by non-healing Leishmaniasis was calculated through ROC-Curve analysis. Furthermore, Leishmanin Skin Test (LST) was performed for every patient. Results: Levels of Interferon-gamma produced by PBMCs stimulated with Soluble Leishmania Antigen (SLA) or Phytohemaglotinine were significantly higher in healing patients, compared with non-healing individuals (p <0.01). Interferon-gamma cut-off point in the optimized sensitivity (87.5%) and specificity (100%) was 1208 pg/ml. In addition, Levels of induration resulted from Lesihmanin Skin Test (LST) was significantly higher in healing patients, compared with healing individuals (p=0.023). Discussion and conclusion: Interferon-gamma deficiency could be considered as one of the causative factors in non-healing Leishmaniasis in humans. In fact, Interferon-gamma deficiency can identify some patients afflicted by non-healing Leishmaniasis.