رقابت‌هاي محلي در فارس و جابه جايي مسير بوشهر- شيراز از راه شاهي به راه جره (1910-1909م./1329-1327ه‌. ق.)

علاوه بر راه شاهي به عنوان مسير اصلي ارتباطي ميان بوشهر و شيراز‌، راه ديگري معروف به راه جره مسير فرعي و اضطراري بود كه اين دو شهر را به يكديگر متصل مي‌كرد. پس از انقلاب مشروطه‌، تحول ساختاري در نظام حكومت‌، و ضعف در اعمال اقتدار دستگاه حكومت مركزي به بروز ناامني فزاينده در راه شاهي‌، دومين مسير پر رفت و آمد ايران‌، انجاميد. در نتيجه دولت ايران با اعتراضات مكرر بريتانيايي ها كه از اين ناامني ها متضرر شده بودند؛ مواجه گرديد. از آنجا كه هر دو مسير راه شاهي و راه جره از قلمرو كوچ نشينان ايل قشقايي مي گذشت؛ و صولت الدوله‌، ايلخان قدرتمند قشقايي‌، توان برقراري امنيت در هر دو مسير را داشت؛ انگشت اتهام ناامني ها نيز به سمت صولت الدوله و ايلش اشاره رفت. در برابر اين بدگماني ها‌، صولت الدوله اقدام به گشايش راه جره نمود. رويداد فوق اين سوال را موجب مي شود كه «چرا صولت الدوله با وجود توان برقراري امنيت در راه شاهي‌، راه فرعي جره را جهت تردد كاروان هاي تجاري باز نمود؟» با نگاهي به اوضاع فارس و رقابت هاي محلي در اين ايالت به نظر مي‌رسد كه علّت تصميم فوق را مي توان به تغيير موازنه قدرت به ضرر صولت الدوله در جريان رويدادهاي پس از مشروطه‌، نسبت داد.