تأثير فرهنگ بر زيبايي‌شناسي در تاريخ هنرهاي صناعي ايران

فهم ما از زيبايي ريشه‌هاي فرهنگي دارد. فرهنگ و بازنمودهاي فرهنگي، ملاك‌هاي زيبايي را براي ما درطول تاريخ تبيين و تعريف مي‌كند. بخش مهمي از ادراك زيبايي يعني ادراك معنا، نشان‌ها و نمادها علاه‌بر آن‌كه در زيبايي‌شناسي واجد اهميت خاص است، مشخص‌كنندة خصوصيات و چگونگي ارتباط مردم با هنرهاي صناعي نيز هست. هنرهاي صناعي بخشي يكپارچه از ميراث فرهنگي به‌شمار مي‌روند و در بررسي زيبايي‌شناسانه ميراث فرهنگي در هنرهاي صناعي همواره يك طرف رابطه را مردم تشكيل مي‌دهند. در اينجا سوال اصلي اين است كه مردم در ارتباط با هنرهاي فرهنگي، زيبايي را چگونه ارزيابي مي‌كنند يا چگونه هنري را زيبا مي‌دانند؟ متغيرهاي تاثيرگذار بر درك زيبايي‌شناسي هنرهاي صناعي از ديدگاه مخاطب چيست؟ هنرهاي صناعي بخش جدايي‌ناپذير زندگي روزمره‌اند و به زندگي و محيط فردي و اجتماعي شكل مي‌دهند. مفهوم لذت ناشي از زيبايي در انسان سنتي از راه استفاده و كاربرد هنرهاي صناعي در زندگي پديد مي‌آمده است و ما نمي‌توانيم اين لذت را با لذت ناشي از هنر جديد مقايسه كرده و در يك عرض قرار دهيم. آثار هنري جديد كه در امتداد سنت هنري گذشته توليد مي‌شوند با يادآوري حس لذت از وجود خاطره زماني و مكاني گذشته، معنا مي‌يابند. ولي در بسياري از موارد اين يادآوري‌ها به‌علت قطع در تكرار و استمرار، نياز به تعليل‌سازي دارد. در اين پژوهش سعي است به معيارهاي فرهنگي مشترك براي لمس و درك زيبايي در هنرهاي صناعي ايران پرداخته شود و اين هدف، با توجه به تعريف فرهنگ و كاركردهاي زيبايي‌شناسي هنرهاي صناعي دست‌يافتني است.