تحليل كاركردهاي شرق‌شناسي انگليسي در بلوچستان (قرن نوزده و نيمه اول قرن بيستم)

شرق شناسي را مجموعه اي از مطالعات و تحقيقات دانشمندان و موًسسات كشورهاي غربي در موضوعات و مسائل مختلف شرقي دانسته اند . قرن نوزدهم و نيمه اول قرن بيستم، مقطع زماني بسيار مهمي در شرق شناسي اروپايي به ويژه انگلستان بوده است. در اين دوره زماني، انگلستان قسمت هاي زيادي از شبه قاره هند و ديگر قسمت هاي آسيا را به استعمار خود درآورده بود. كشور ايران بنا به دلايل مختلف ، در قرن نوزدهم و بيستم مورد توجه سياست هاي قدرت هاي بزرگ جهاني واقع شد. امپراتوري بريتانيا و كمپاني هند شرقي توجه و حساسيت ويژه اي نسبت به ايران و مناطق مجاور هند داشتند. به تَبَع آن شرق شناسان انگليسي توجه ويژه اي به اين مناطق ازجمله بلوچستان داشتند.اين پژوهش با بهره گيري از روش تحليل تاريخي و با بررسي و تحليل محتواي آثار شرق شناسي انگليسي قرن نوزدهم و نيمه اول قرن بيستم و بازنمائي نسبت آن با اقتضائات سياسي، نظامي و اقتصادي انگليس درباره منطقه بلوچستان، اين سوال را مطرح مي سازد كه ارتباط بين سياست هاي انگليس در ايران و آسيا و پژوهش هاي شرق شناسي آن ها در اين مناطق چيست و اين پژوهش ها چه كاركردهايي را ايفا كردند؟ يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه شرق شناسي به عنوان سازه اي استعماري داراي كاركردهاي نظامي- سياسي در منطقه بوده و در راستاي هويت سازي براي قوم بلوچ و ترسيم مرزهاي خاوري در خدمت اهداف استعماري انگلستان بوده است.