بررسي نظريه حجاب حداقلي دربارﺓ وضعيت پوشش در عصر جاهليت و صدر اسلام

Investigating the Theory of Minimal Hijab about Coverage in the Age of Ignorance and the Early Islam

نظرﻳﮥ حجاب حداقلي ازجمله نظريه‌هاي ارائه‌شده دربارﺓ حجاب شرعي است. طرفداران اين نظريه مدعي‌اند كه در فرهنگ عمومي و رايج قبل از بعثت، برهنگي حتي در ناحيه شرمگاه وجود داشته است؛ به‌گونه‌اي‌كه براي مردان و زنان آن عصر، اين مسئله امري عادي بوده است و احساس بدي نيز بدان نداشته‌اند. باوجود اين وضعيت، شريعت مقدس اسلام تنها قادر بود كه از آنها بخواهد برهنه راه نروند و الزام بانوان به پوشش موي سر و گردن و ساق پا در شريعت اسلام دور از انتظار است. در اين مقاله با جستاري در منابع تاريخي و ادبي كهن و معتبر، به‌ويژه اشعار شاعران عصر جاهليت، وضعيت پوشش بانوان در آن عصر بررسي شد؛ همچنين ادعاهاي طرفداران حجاب حداقلي ارزيابي شد و چنين نتيجه‌گيري شد كه برخلاف ادعاي مطرح‌شده، فرهنگ رايج در آن عصر فرهنگ پوشش بوده است و مردمان آن عصر، به‌ويژه بانوان، براي پوشش قسمت‌هاي مختلف خويش، حتي موي سر، از لباس‌هاي دوخته و نادوخته متنوعي استفاده مي‌كردند.

The theory of minimal hijab is one of the theories about hijab. Proponents of this theory argue that nudity (especially in regard to sexual organs) was a normal issue among men and women before the Revelation. Despite this situation, the sacred Islamic law was only able to ask them not to go naked and the requirement for women to cover heads, necks and legs which was far from expected. In this paper, with the study of ancient and authentic literary and historical sources, especially the poetry of the poets of the Age of Ignorance, the status of women's cover in that age was examined. Also, the claims of supporters of ‘minimal hijab’ were evaluated. It was concluded that, contrary to their claims, the common belief of that age was to cover the body. The people of that age, especially women, used to cover different parts of their bodies even their hair by various sewn and unskilled clothes.