نهج البلاغه و مباني خط مشي گذاري در حكومت

يكم، نهج البلاغه يكي از متون اساسي ديني، حكومتي و زمامداري با رويكردي اسلامي به شمار مي رود. بازگشت نظري و عملي به ميراث اسلامي - سياسي از لوازم بالندي «تفكر و انديشه جديد است، و عمده ترين زير بناي اين ميراث بزرگ، سيره معصومين و بالأخص سيره حكومتي امام علي ، كه بخش عمده آن در نهج البلاغه آمده، مي باشد. دوم، يكي از راهكارهاي مهم حفظ نظام ديني و بقاي آن عملكرد مطلوب آن و حل مشكلات جامعه در عرصه هاي مختلف بر اساس مباني اصيل اسلامي است. موفقيت و عدم توفيق اين نظام، در نوع نگاه جهانيان به اسلام به عنوان ديني كه داعيه جامعيت و حكومت جهاني دارد، تأثير فراوان دارد؛ از اين رو بر رهبران، كارگزاران، نخبگان و آحاد مردم لازم است تا سعي بليغ خود را براي موفقيت هر چه بيشتر حكومت اسلامي مبذول دارند. به طور مسلم يكي از راه هاي كارآمدي نظام، بازشناسي مباني فكري و ارزشي نظام اسلامي است تا بتوان با الگو برداري صحيح و متناسب با زمان، از حكومت علوي، حكومت حقه علي ابن ابي طالب علي را يك الگوي تمام عيار براي تمامي عدالت پيشگان و آزادگان عالم معرفي كرد. سوم، امام علي به عنوان يك انسان كامل به موضوعات و مسائل اجتماعي، سياسي و فرهنگي پرداخته و چشم اندازهاي گرانقدر خويش را در دوران حكومت پنج ساله خود - كه فصل درخشاني را در تاريخ حكومت هاي جهان رقم زده - عرضه كرده است، و نهج البلاغه مملو از مباحث نظري و عملي تراويده از انديشه و سيره آن حضرت در عرصه سياست و حكومت مي باشد. چهارم، بنابر نقل كتاب الذريعه حدود 170 شرح بر نهج البلاغه نوشته شده است. عمده اين آثار در باب سياست و حكومت بر محور فرمان حضرت امير به مالك اشتر نخعي است كه تجلي ويژگي ها و خصوصيات يك حكومت ايده آل مي باشد؛ از جمله اين آثار مي توان به كتاب هاي آئين كشور داري از ديدگاه امام على ال، حكمت اصول سياسي اسلام، نظامنامه حكومت، سياست و مديريت در نهج البلاغه، فرمان حكومتي پيرامون مديريت، اشاره كرد.