اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر تعديل طرحواره هاي ناسازگار اوليه و كاهش علائم اختلال اضطراب اجتماعي

هدف پژوهش تعيين اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر تعديل طرحواره هاي ناسازگار اوليه و كاهش علائم اختلال اضطراب اجتماعي (SAD) در دانشجويان بود. روش پژوهش از نوع نيمه تجربي و همراه با گروه كنترل و ارزيابي به صورت پيش آزمون- پس آزمون بود. بدين منظور 20 نفراز دانشجويان پسر داراي علايم اختلال اضطراب اجتماعي از دانشگاه اصفهان به شيوه داوطلبانه انتخاب شده و به صورت تصادفي به دو گروه آزمايشي و كنترل گمارده شدند (10= 1n = 2n). سپس طرحواره درماني گروهي طي 8 جلسه 90 دقيقه اي به صورت جلسات هفتگي بر روي گروه آزمايش اجرا شد و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكرد. ابزار پژوهش پرسش نامه اضطراب اجتماعي (SPIN) و مقياس طرحواره هاي ناسازگار اوليه يانگ YSQ_SF)) بود. نتايج تحليل كوواريانس چندمتغيره نشان داد كه بين ميانگين نمرات طرحواره هاي ناسازگار اوليه در مرحله پس آزمون در دو گروه تفاوت معني داري مشاهده مي شود و طرحواره درماني موجب كاهش معنادار نمرات تمامي طرحواره هاي ناسازگار اوليه به جز دو طرحواره رهاشدگي/ بي ثباتي و اطاعت در افراد گروه آزمايش شده است. يافته ها همچنين نشان داد طرحواره درماني علايم اختلال اضطراب اجتماعي را نسبت به گروه كنترل در مرحله پس آزمون به ميزان معناداري كاهش مي دهد. نتايج بيانگر آن بود كه اين تغيير در نمرات كل و ابعاد علائم ترس و اجتناب معنادار و بر بعد ناراحتي فيزيولوژيك معنادار نبود (05/0>p). مي توان گفت كه طرحواره درماني براي اصلاح طرحواره هاي ناسازگار اوليه و كاهش علائم اختلال اضطراب اجتماعي از اثربخشي لازم برخوردار است.