مفهوم مشاركت سيــاســى

انقلاب اسلامى و الزام تاريخى آن، آغازگر دورانى در انديشه سياسى شيعه است كه نويسندگان و متفكران مذهبى در اين دوره منحصرابه دولت پرداختند. آثارى كه در اين دوره نوشته شدند، صرفا قلمرويى را مورد تأكيدقرار مى دادند كه مى توان آنرا در مباحث مفهومى و كلان حكومت خلاصه نمود. هدف عمده آثار سياسى - مذهبى اين دوره گسترش آگاهى و ايضاح مفهوم دولت اسلامى از يك سو و استدلال فقهى و بعضا كلامى در باب مشروعيت دولت انقلابى و جديدالتأسيس «جمهورى اسلامى» از طرف ديگر بود. اما اكنون كه دولت اسلامى تثبيت شده بسيارى از مراحل تحول و توسعه را «تجربه» نموده است، بحث از مباحث مفهومى و كلان حكومت اسلامى، اهميت پيشين خود را از دست داده است و مفهوم دولت اسلامى ديگر يك «مفهوم نظرى عمده و حساس» نمى باشد. مى توان مهم ترين دلايل گذار از سطح دولت به مباحث جديدتر، و به عبارت ديگر گسترش تأملات سياسى ـ مذهبى به عرصه هاى نسبتا خرد زندگى سياسى را در دونكته ى زير دسته بندى و توضيح داد: الف)دستاوردهاى نظرى درباب حكومت اسلامى؛ ب)تجربه تاريخى جامعه اسلامى ايران در سالهاى اخير؛ در اين نوشته جاى آن نيست كه درباره ى نكات فوق به تفصيل بحث شود،، و صرفا اشارهاى اجمالى جهت تمهيد و تسهيل ورود به فضاى فكرى - سياسى جديد، مورد نظر است. به خصوص مسأله مشاركت سياسى كه از مهمترين مؤلفه هاى فكرى مذهبى امروز است و در اين مقاله مورد بررسى قرار مى گيرد.