كليدواژه :
مدرنيسم , پست مدرنيسم , اسلام گرايان , بحران معنا و گفت و گو
چكيده فارسي :
ظهور پست مدرنيسم نشانه بحران مدرنيسم است، كه بحران معنا نام دارد. هر چند كه امروزه مدرنيسم در مواجهه با اين بحران، خود را از يك دكترين حقيقت ياب مبتني بر اين هماني عقل و دانش، به يك ضد دكترين مدعيِ نسخِ خودانگاره حقيقت در حوزه فلسفه و علم تبديل مي كند، اما اين مدرنيسم متنبه نيز نمي تواند طرف گفت و گوي اسلام قرار گيرد. از نظر نويسنده، بحران معنا همچنان در مدرنيسم وجود دارد و اين بحران، انسان را به بي معنايي مي كشاند. علاوه براين هر نوع گفت وگويي بين اسلام و پست مدرنيسم نيز تناقض گونه است، چرا كه گفت و گويي خواهد بود بين يك دكترين استعلايي و حقيقت و يك ضد دكتريني كه حقيقت جهان شمول و امر استعلايي را انكار مي كند. براين اساس انديشه اسلامي هم بايد سقوط عقل روشنگري را مورد توجه قرار دهد و هم بدون افتادن در ورطه پست مدرنيسم، ديدگاهي آشتي جويانه از انسان ارائه كند تا از اين طريق تعهد خود را در قبال وحدت اخلاقي نوع بشر تجديد نمايد.
چكيده لاتين :
The emergence of postmodernism is the symptom of a crisis, i.e. a crisis of meaning, in modernism. Though, today, to ecounter this crisis modernism has metamorphosed from a truth-based doctrine founded on the sameness of reason and knowledge to an anti-doctrine denying the existence of any truth within the domain of philosophy and knowledge, this metamorphosed modernism, too, cannot have a dialog with Islam. According to the writer, the meaning crisis, still present in modernism, leands man to meaninglessness. Futhermore, any dialog between Islam and postmodernism, too, is contradictory in nature since it would be a dialog between a transcendental truth-based doctrine and an anti-doctrine denying any universal and transcendental truth. Hence, Islamic thought should both cosider the downfall of the Enlightenment reason and propose, without falling into the well of postmodernism, a peaceful view of man to reaffirm its obligation to the moral unity of man.
