رابطه فرهنگ سياسي و امنيت در شاهنامه

فرهنگ سياسي، به معناي جهت گيري ذهني ملت ها، گروه هاي اجتماعي با افراد به مقوله سياست، يكي از مهم ترين مسئله هاي دنياي امروز و شناخت آن، يكي از نيازهاي مهم و اساسي، براي تكامل رفتار مردم يك جامعه نسبت به نظام سياسي و تأمين امنيت جامعه قلمداد مي گردد. كند و كاوها پيرامون فرهنگ سياسي، جزئي از انديشه ورزي سياسي يك ملت است كه تأثيري مستقيم بر امنيت ملي آنان دارد. از آنجا كه ادبيات هر ملت، آيينه تمام نماي اوضاع و احوال فرهنگي، اجتماعي و سياسي آن ملت، در اعصار مختلف، يكي از منابع دست اول به شمار مي رود، اين پژوهش با روش توصيفي تحليلي بر آن است تا رابطه فرهنگ سياسي و امنيت را در شاهنامه بكاود؛ از اين رو، اين پژوهش، با محوريت ديدگاه «آلموند و وربا» (فرهنگ سياسي محدود، پيرو و مشاركتي) با اين پرسش آغاز مي شود كه آيا فرهنگ سياسي اي كه در شاهنامه مطرح شده، توانايي تأمين و تقويت نيازهاي جامعه امروز ايراني را در حوزه شناخت فرهنگ سياسي و تقويت امنيت ملي دارد و اين كه كدام نوع از تقسيم بندي آلموند و وربا در شاهنامه بازتاب يافته است. سپس فرضيه هاي پژوهش تدوين گرديد. داده هاي پژوهش با روش كتابخانهاي جمع آوري و سپس، با روش تجزيه و تحليل كيفي (استدلال استقرايي) تحليل شده اند. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه هرچند در شاهنامه فرهنگ سياسي محدود نيز مطرح شده؛ ولي بيشتر تلفيقي از «فرهنگ سياسي پيرو و مشاركتي» وجود دارد كه بر بن مايه هايي همچون دين ورزي، دادگري، خردمندي و فره ايزدي استوار است. اين نوع فرهنگ سياسي امنيت جامعه را نيز تضمين مي كند؛ از اين رو، فرهنگ سياسي مطرح در شاهنامه، توانايي تبيين و تقويت نيازهاي امنيتي جامعه امروز ايراني را دارد