تاثير ناپايدار و پايدار بازخورد اصلاحي بر خطاهاي واژگاني و دستوري در نوشتار دانشجويان ايراني ؛ پيشنهادهايي براي بهبود دقت نگارش

در مقاله حاضر كه در دو مرحله اجرا شده است به بررسي تأثير كوتاه و طولاني مدت آموزش زبان دوم مي پردازيم (2009 ,De Graaff & Housen ). به طور خاص، در اين پژوهش تأثير شيوه آموزش (اصلاح غير مستقيم در مقابل اصلاح مستقيم بر روي خطاهاي واژگاني و دستوري در نگارش زبان آموزان و نيز پايداري تأثير اين نوع آموزش بر يادگيري اين مقولات بررسي مي شود. بدين منظور، مطالعه در يك بازه زماني طراحي و در آن خطاهاي واژگاني و دستوري 52 زبان آموز انگليسي در سه سطح مهارت، شناسايي و طبقه بندي شد و سپس زبان آموزان به ترتيب در معرض بازخورد غير مستقيم و مستقيم قرار گرفتند كه هدف از آن بررسي ميزان كاهش خطا در آنان بود. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه اگر چه بازخورد اصلاحي اشتباهات را كاهش مي دهد، بازخورد اصلاحي مستقيم راهكار مؤثرتري است. به علاوه، نتايج آزمون تي نشان داد كه تأثير كوتاه مدت بازخورد اصلاحي در طول زمان پايدار نيست. يافته هاي پژوهش حاضر ادعاهاي تروسكات (2004، 2007، 2009) را مبني بر اينكه كه تصحيح خطاهاي نوشتاري در بلندمدت اثر مثبتي بر نوشتن دقيق و درست ندارد، تأييد مي كند. در اين پژوهش پيشنهاد شده است كه ارائه بازخور اصلاحي صرفا موجب تغييرات صوري و موقت در عملكرد فراگيران زبان دوم مي شود. و دانش و توانايي نوشتاري آنان تحت تاثير قرار نمي گيرد براي بهبود توانايي نوشتاري فراگيران زبان دوم به تمرين گسترده مداوم و معني دار نياز دارند.