بررسي تأثير انديشه ايران‌ شهري بر آراي سياسي امام غزالي

Impact of the Ancient Iranian Political Thought on Al-Ghazali`s Political Opinions

اين مقاله در پي نشان دادن اثرپذيري امام محمد غزالي از انديشه سياسي ايران باستان است. «ناخودآگاه» از جمله مفاهيمي است كه از روان‌شناسي به علم سياست راه يافته و منبع و مرجعي است كه به صورت نامحسوس در انديشه و عمل يك ملت خودش را ظاهر مي‌سازد. ناخودآگاه سياسي از مخيله اجتماعي سيراب مي‌شود. اين مقاله درصدد است با كمك تئوري مديولوژي دبره نشان دهد كه مفاهيم بنيادي از انديشه سياسي ايران‌ شهري مانند اتحاد دين و دولت و حاكم فرهمند در مخيله اجتماعي ايرانيان ذخيره شده و از طريق ناخودآگاه سياسي در آرا و انديشه‌هاي متفكران دوران‌هاي بعد بازتوليد شده است. امام محمد غزالي، متفكر قرن پنجم كه در روزگاري متفاوت و با فاصله چهار قرن پس از زمان حكومت ساساني مي‌زيست در آراي سياسي‌اش مجدداً دو اصل اتحاد دين و دولت و حاكم فرهمند را احيا نموده و به اين ترتيب آراي سياسي وي متأثر از ايران باستان است.

This article is an attempt to show how Abu Hamed Muhammad ibn Ahmad al-Ghazali was influenced by the political philosophy of ancient Iran. Subconscious is originally a psychological concept now entered into politics. It is a source that manifests itself in a nation's attitude and philosophy unconsciously. Political subconscious is rooted in social imaginary. This article has recourse to Debray theory of mediology to prove that the fundamental concepts of political philosophy such as the unity of religion, state and the virtuous ruler were once preserved in Iranians` social imaginary and reproduced once again in the beliefs and opinions of the philosophers of the next eras through political subconscious. Al-Ghazali, the philosopher of the 5th century A.H who lived in a time different from that of Sassanid dynasty, with four centuries distance, has revived at the notion of the unity of religion, state and the virtuous ruler once again in his political opinions and accordingly his political opinions were under the influence of the ancient Iran.