بررسي رابطه تسهيم دانش با خودكارآمدي در پژوهشگران دانشگاه صنعتي مالك اشتر

مقدمه: اهميت تسهيم دانش در كسب مزيت رقابتي و نقش خودكارآمدي در توانمندسازي كاركنان بر كسي پوشيده نيست. هدف از اين پژوهش بررسي رابطۀ تسهيم دانش با خودكارآمدي (ميل به آغازگري رفتار، تمايل‌به تلاش درجهت تكميل رفتار، مقاومت در رويارويي با موانع) در پژوهشگران دانشگاه صنعتي مالك اشتر است. روش : اين پژوهش ازنظر هدف، كاربردي و روش آن، توصيفي و از نوع همبستگي است. جامعۀ آماري اين پژوهش كليۀ پژوهشگران دانشگاه صنعتي مالك اشتر، شاهين‌شهر، در سال 1395 است (242 نفر). از اين تعداد، با نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي برحسب مجتمع، دانشكده يا پژوهشكده، 165 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شد. ابزار جمع‌آوري اطلاعات، سه پرسش‌نامه است: پرسش‌نامۀ محقق‌ساختۀ جمعيت‌شناختي؛ پرسش‌نامۀ محققساختۀ تسهيم دانش مبتني بر مدل ديكسون (20 پرسش‌نامه) و نيز پرسش‌نامۀ استاندارد خودكارآمدي شرر و مادوكس بود. در نهايت 161 پرسش‌نامه پاسخ‌داده‌شده به‌صورت صحيح و كامل بهدست پژوهشگر رسيد. براي سنجش روايي از روايي صوري و براي سنجش پايايي، از ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شد. پايايي پرسش‌نامۀ تسهيم دانش 0/89 و پرسش‌نامۀ خودكارآمدي 0/82 به‌دست آمد. يافته‌ها: بين تسهيم دانش و خودكارآمدي در پژوهشگران دانشگاه صنعتي مالك اشتر رابطۀ معنا‌داري وجود دارد. اين ارتباط براي همۀ سازوكارهاي تسهيم دانش يعني انتقال ترتيبي، نزديك، دور، كارشناسي و راهبردي صدق مي‌كند. بيشترين ارتباط ميان تسهيم دانش ترتيبي و خودكارآمدي و كمترين ارتباط نيز ميان تسهيم دانش راهبردي و خودكارآمدي به‌دست آمد. بحث و نتيجه‌گيري: باتوجه‌به تأييد رابطۀ تسهيم دانش با خودكارآمدي، مديران و مسئولان دانشگاه صنعتي مالك اشتر بهتر است نگرش و ديدگاه خود دربارۀ تسهيم دانش را ارتقا دهند. همچنين به‌نقش و تأثير تعامل تيمي افراد در گروه‌هاي پژوهشي با استفاده از تعريف پروژه‌هاي مشترك براي افراد، اهميت بيشتري بدهند.