سنجش اثربخشي آموزش تاب آوري بر سلامت روان و كيفيت زندگي همسران جانبازان

Measuring the Effectiveness of Resilience Training on the Mental Health and Quality of Life of the Handicapped Veterans’ Wives

مقدمه: اين تحقيق با هدف بررسي ميزان تاثير آموزش گروهي تاب آوري بر سلامت روان و كيفيت زندگي همسران جانبازان يك شهرك سازماني در تهران انجام شد. روش: پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر روش شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه تحقيق 60 نفر از همسران جانبازان ساكن در يك شهرك سازماني در تهران بود. نمونه تحقيق با توجه به عدم همكاري 10 نفر از افراد جامعه، 50 نفر انتخاب شد. افراد نمونه بصورت تصادفي در دو گروه 25 نفري آزمايش و كنترل قرار گرفتند. براي سنجش تاب‌آوري همسران جانبازان از پرسشنامه تاب آوري 25 سوالي كانر و ديويدسون (2003)، و براي سنجش سلامت روان آن ها از پرسشنامه سلامت‌روان 28 سوالي گلدبرگ (1972) و براي سنجش كيفيت زندگي آن‌ها از پرسشنامه كيفيت زندگي 36 سوالي وير و شربورن (1992) استفاده شد. با روش هاي آمار توصيفي شامل ميانگين و انحراف معيار، داده‌ها توصيف و آزمون آمار استنباطي تحليل كوواريانس فرضيه‌ها مورد سنجش قرار گرفت. نتايج: نتايج آزمون تحليل كوواريانس درسطح معنا داري (p<0.01) نشان دادندكه ميانگين كيفيت زندگي و سلامت روان همسران جانبازاني كه تحت آموزش تاب‌آوري قرار گرفتند، از همسراني كه تحت اين آموزش قرار نگرفتند، در پس آزمون بيشتر بود. اين نتايج نشان داد كه برنامه آموزش تاب آوري بر ارتقاي كيفيت زندگي همسران جانبازان، اثرگذاراست و نيز برنامه آموزش تاب آوري بر ارتقاي سلامت روان همسران جانبازان اثر معني داري دارد. تفسير: با توجه به نتايج مي توان گفت مشكلات و سختي هاي زندگي و تعامل با جانبازان داراي مشكلات جسمي و روحي رواني، آرامش رواني همسران جانبازان را بدليل اينكه تحت تاثيراسترس، اضطراب و افسردگي قرار دارند، برهم مي زند و سبب افت سلامت روان در آن ها مي شود. بنابراين تاب آوري با تعديل و كم رنگ تر كردن اين عوامل از طريق كاهش مشكلات رواني و هيجاني، افزايش سلامت روان و در نتيجه افزايش ميزان رضايت مندي از زندگي را سبب مي شود.

Introduction: This study is aimed at examining the effect of group resilience training on the mental health and quality of life of the handicapped veterans' wives living in an organizational settlement in Tehran. Method: This is an applied research work based on the quasi-experimental design with pre- and post-tests and a control group. The sample included the wives of 60 handicapped veterans living in an organizational settlement in Tehran. The sample ultimately came to 50 subjects as 10 participants decided not to participate in the study. The 50 participants were randomly put into the two experimental or control groups of equal size. The subjects’ resilience was measured using the 25-item questionnaire of Connor and Davidson (2003), their mental health was measured using the 28-item questionnaire of Goldberg (1972), and their quality of life was measured using the 36-item quality of life index of Weir and Sherborne (1992). Using descriptive statistics methods including mean and standard deviation, the obtained data were described and based on the covariance analysis as an inferential statistics test, the hypotheses were tested. Results: The results of the covariance analysis, at the significance level of p<0.01, showed that, in the post-test, the average quality of life and mental health of those participants who underwent the resilience training was higher than that of those who did receive the training. These results revealed that the resilience training program improved the quality of life of the handicapped veterans' wives, and the training program had a significant effect on their mental health. Discussion: Based on these findings, it can be said that the problems and hardships of life and living and interacting with the handicapped veterans having physical and mental problems disturb the mental tranquility of the veterans’ wives and lower their mental health as they are affected by stress, anxiety and depression. Therefore, resilience boosts mental health by modifying these factors through reducing mental and emotional problems. This process results in increasing life satisfaction.