اثر بخشي درمان هاي مبتني بر مدل سرپايي عمقي ماتريكس و مدل مراحل تغيير بر بهبود خود تنظيمي و خودكارآمدي پرهيز از مواد

The effectiveness of treatment based on outpatient deep matrix model and stages of change on improvement of self-regulation and self-efficacy of drug abstinence

تاكنون درمان هاي روان شناختي گوناگوني براي درمان اعتياد ارايه شده اند. هدف پژوهش حاضر مقايسه ي اثربخشي مدل سرپايي عمقي ماتريكس و مراحل تغيير بر كاهش مشكلات خودتنظيمي هيجاني و خودكارآمدي پرهيز از مواد در مردان وابسته به آمفتامين بود. بدين منظور، طي يك پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري سه ماهه همراه با گروه كنترل، 45 مرد معتاد خود معرف از ميان مردان وابسته به آمفتامين مراجعه كننده به كلينيك ترك اعتياد رازي طب، انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي (يك گروه مداخله مبتي بر مدل سرپايي عمقي و گروه ديگر مداخله مدل مراحل تغيير) و گروه كنترل كاربندي شدند. گروهها قبل، بعد از اتمام درمان و 3 ماه بعد از اتمام درمان با پرسشنامه هاي خودتنظيمي هيجاني، خودكارآمدي پرهيز از مواد مورد ارزيابي قرار گرفتند. دو گروه آزمايش به مدت 16 جلسه و هفته اي دوبار درمان با رويكردهاي مدل سرپايي عمقي و مدل مراحل تغيير را دريافت كردند. نتايج تحليل كوواريانس چندگانه بيانگر اثربخشي هر دو مدل درماني بر كاهش مشكلات خود تنظيمي هيجاني و افزايش خودكارآمدي پرهيز از مواد بود. نتايج مقايسه اي بيانگر اثربخشي بيشتر و پايدارتر مدل مراحل تغيير نسبت به مدل سرپايي عمقي هم در پس آزمون و هم پيگيري سه ماهه بر خودتنظيمي هيجاني و خودكارآمدي پرهيز از مواد بود. به نظر مي رسد خود تنظيمي هيجاني براي درمان اعتياد مهم بوده و بايد خود تنظيمي هيجاني را به عنوان مكانيزم موثر بر تغيير در مداخلات باليني در نظر گرفت.

Various psychological treatments have been provided for addiction treatment. The aim of the current study was to compare the effectiveness of treatment based on matrix deep outpatient model and stages of change on improvement of self-regulation and self-efficacy of drug abstinence in men addicted to amphetamines. For this purpose, 45 male drug abusers of amphetamines who referred to Razi addiction medicine clinic were selected, randomly, in a semi- experimental study with pre-test, post-test and in a 3 month follow up with a control group. They were assigned to two groups of experiment and control (a group intervention model based on outpatient deep matrix and other intervention stage of change model). The groups were evaluated both before and after the treatment and 3 months after the completion of treatment on emotional self-regulation, self-efficacy, and drug abstinence. The two groups of experiment underwent 16 sessions of treatment based on outpatient deep matrix model and stages of change, twice weekly. The result of multiple covariance analysis indicated the effectiveness of both models of treatment on reduction of emotional self-regulation problems and an increase in self-efficacy of drug abstinence. Comparative results indicated more effectiveness and stability in stages of change model compared to deep outpatient model in the post-test and three months follow-up on emotional self-regulation and self-efficacy of drug abstinence. It seems emotional selfregulation is important for the treatment of addiction and they consider emotional selfregulation as an effective mechanism on a change in clinical interventions.