ارزيابي سياست‌ دولت در ساماندهي اسكان غيررسمي در شهر بندرعباس با روش تحليل عاملي و امتيازدهي ليكرت

Evaluating State Policy in Organizing Informal Settlement in Bandar-e-Abbas, Using Factor Analysis and Likert Methods

اسكان غير رسمي يكي از مشكلات شهري است كه مهمترين مشخصه آن ناامني حق تصرف، شرايط ساختاري نابهنجار مسكن، دسترسي ضعيف به خدمات شهري و تغذيه سالم و تراكم بيش از حدّ مي‌باشد. اين شرايط بالاخص در كشورهاي توسعه نيافته بارزتر است. بيش از نيم تا دو سوم جمعيت شهرهاي اينگونه كشورها، در حيطه اسكان غير رسمي قرار دارند. در كشور ايران نيز مشكل اسكان غيررسمي بطور مشهودي از دهه 1340 به بعد كه رشد شهرنشيني در اوج خود بوده، نمايان گرديد و شهرهاي كشور را با مشكل جدّي روبرو نموده و همواره ميزان آن در حال افزايش است. دولت در ايران تلاش‌ بسياري در زمينه ساماندهي اسكان غيررسمي نموده است. ضرورت اين تلاش‌ها ناشي از تأكيدات قانون اساسي كشور در ارتباط با حق داشتن سرپناه و مسكن مناسب براي شهروندان در بندهاي 3 و 31 آن است. اين تحقيق سعي دارد تا با استفاده از روش تحليل عاملي و امتيازدهي با روش ليكرت به ارزيابي ميزان موفقيت سياست‌هاي دولت در ساماندهي اسكان غير رسمي در شهر بندرعباس بپردازد. بنابر اين تحقيق از روش كمّي و نهايتاً تحليل كيفي نتايج بهره مي‌گيرد. نتايج بررسي حاكي از آن است كه دولت در شاخص‌هاي ساماندهي و توانمندسازي اسكان غيررسمي در شهر بندرعباس توفيق چنداني به دست نياورده است. در اين راستا بحث، نتيجه‌گيري و پيشنهادهايي ارائه شده است.

Informal Settlement is one of the urban problems whose most important trait is insecurity of possession, abnormal house structure structure condition, less access to urban services and safe nutrition, and extra density. These conditions are especially more apparent in undeveloped countries. In these countries, more than 50 or 75 percent of the population live in informal settlements. In Iran also, the problem of informal settlement appears clearly from decade 1340 afferwards, when the rate of urbanization was on its apex, by which cities confronted serious problem which has been always increasing. In Iran, the state has endeavored to organize informal settlement. These efforts are necessary due to what constitution emphasizes in clauses 3 and 31 about the right of Iranian citizens to have suitable shelter and appropriate house. This research tries to evaluate state policies in organizing informal settlement in Bandar-e-Abbas by applying Factor Analysis and Likert methods. This research uses quantitative and then qualitative analysis methods. Results indicate that the state was not much successful in organizing and empowering informal settlement indexes in Bandar-e-Abbas. Finally some conclusions and suggestions are presented.