رابطه بين جهت گيري مذهبي با سرسختي و شادكامي در دانشجويان

هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه بين جهت گيري مذهبي با دو مولفه از سلامت رواني به نامهاي سرسختي و شادكامي در دانشجويان بود. آزمودنيها 200 نفر (104 زن و 96 مرد) از دانشجويان دانشگاه شهيد بهشتي بودند. ابزارهاي استفاده شده در تحقيق حاضر «پرسشنامه جهت گيري مذهبي» آلپورت (1963)، «پيمايش زمينه يابي ديدگاههاي شخصي» كوباسا (1987) و «سياهه شادكامي آكسفورد» (1989)، بودند. بر اساس يافته هاي به دست آمده در اين پژوهش افراد داراي جهت گيري مذهب دروني نسبت به افراد داراي جهت گيري مذهب بيروني از سرسختي و شادكامي بيشتري برخوردار بودند، همچنين بين جهت گيري هاي مذهب دروني و بيروني و سرسختي و مولفه هاي آن (تعهد، مهار و مبارزه جويي) و شادكامي رابطه وجود داشت. يافته ها همچنين حاكي از آن بودند كه افراد داراي جهت گيري مذهب دروني نسبت به افراد داراي جهت گيري مذهب بيروني از تعهد، مهار و مبارزه جويي بيشتري برخوردار بودند. در كنار يافته هاي مربوط به فرضيه هاي اصلي يافته هاي ديگري نيز به دست آمد: زنان نسبت به مردان از «سرسختي» بيشتري برخوردار بودند. بين زنان و مردان از لحاظ «شادكامي» تفاوت معناداري وجود نداشت. «جنس» داراي نقش تعاملي در رابطه بين مذهب و شادكامي بود بدين صورت كه مردان داراي مذهب دروني نسبت به زنان داراي مذهب دروني از شادكامي بيشتري برخوردار بودند و به طور معكوس نيز زنان داراي مذهب بيروني نسبت به مردان داراي مذهب بيروني از شادكامي بيشتري برخوردار بودند. ضمنا يافته هايي نيز در مورد دو گروه ديگر مذهبي يعني غيرمذهبي نامتمايز و بيش مذهبي نامتمايز به دست آمد. گروه سوم يعني گروه غيرمذهبي نامتمايز در هيچيك از متغيرهاي سنجيده شده با افراد داراي مذهب دروني تفاوت نداشت.