نقش رابطه اي رضايت از زندگي در رابطه بين خودتعييني و بهداشت رواني

Mediating Effect of Life Satisfaction in the Relationship between Self-Determination, and Mental Health

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه اي رضايت از زندگي در رابطۀ بين خود تعييني و بهداشت رواني بود. به اين منظور 210 دانشجوي دانشكده علوم تربيتي و روانشناسي دانشگاه شيراز با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب گرديدند. براي اندازه گيري متغيرهاي خودتعييني از مقياس خودتعييني (شلدون و دسي ( 1996 )، بهداشت روان از پرسشنامۀ سلامت عمومي (گلدبرگ و هيلر 1979 ) و رضايت از زندگي از مقياس رضايت از زندگي (داينر و همكاران 1985 ) استفاده شد. يافته هاي پژوهش با استفاده از تحليل رگرسيون چند گانه حاكي از آن بود كه متغير خود تعييني به طور مستقيم قادر به پيش بيني معنادار رضايت از زندگي و بهداشت رواني ميباشد. همچنين رضايت از زندگي نقش واسطه اي در ارتباط بين خود تعييني و بهداشت رواني دانشجويان ايفاء مي نمايد.

The primary purpose of this study was to test the possible mediating effect of life satisfaction in the relationship between selfdetermination and mental health in a sample of 210 college students. The college students were tested using the Self Determination Scale (Sheldon & Deci, 1996), the Satisfaction with Life Scale (Diener, Emmons, Larsen & Griffin, 1985) and the General Health Questionnaire (Goldberg & Hiller 1979). The results indicated that greater self-determination among college students was predictive of higher levels of both life satisfaction and mental health. Also significant mediating effect of life satisfaction was found in the relationship between selfdetermination and mental health.