مقايسه احساس تنهايي در افراد با آسيب شنوايي ، آسيب بينايي و عادي

Comparing Loneliness among People with Hearing Impairment, Vision Impairment and Normal People

پژوهش حاضر با هدف مقايسه احساس تنهايي در افراد با آسيب شنوايي، آسيب بينايي و عادي انجام شد. جامعه آماري شامل افراد 13 تا 22 ساله ي با آسيب شنوايي، آسيب بينايي و عادي شهر شيراز بودند كه از بين آن‌ها نمونه‌اي به حجم 116 نفر (32 فرد با آسيب بينايي، 21 فرد با آسيب شنوايي و 63 فرد عادي) انتخاب شد. گروه‌هاي با آسيب شنوايي و بينايي با روش نمونه‌گيري در دسترس و گروه عادي با روش نمونه‌گيري تصادفي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. از مقياس احساس تنهايي براي سنجش احساس تنهايي استفاده شد. داده‌هاي گردآوري شده با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك راهه و تحليل واريانس چندمتغيره تحليل شد. نتايج نشان داد كه‌ احساس تنهايي در گروه‌هاي با آسيب شنوايي و آسيب بينايي به‌طور معني‌داري بيشتر از گروه عادي است. افزون بر اين، نتايج نشان داد كه احساس تنهايي افراد با آسيب شنوايي و بينايي در خرده مقياس‌‌هاي تنهاييِ ناشي از ارتباط با خانواده و نشانه‌هاي عاطفي تنهايي به‌طور معني‌داري بالاتر از گروه عادي است. بين سه گروه در خرده مقياس‌‌ تنهاييِ ناشي از ارتباط با دوستان تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. با توجه به بالاتر بودن ميزان احساس تنهايي در افراد با آسيب هاي حسي مي‌توان بيان كرد كه طراحي و اجراي برنامه‌هاي كاهش احساس تنهايي جهت ارتقاي سلامت روان‌شناختي در اين افراد ضروري است.

The aim of the present study was to compare the loneliness in people with hearing impairment, vision impairment and normal people. The statistical population included all people with hearing impairment, vision impairment and normal people in Shiraz city. So, 116 subjects (32 with visual impairment, 21 with hearing impairment and 63 without impairment) were selected as sample size. People with hearing impairment and vision impairment were selected by purposeful sampling and normal people were chosen through multistage random sampling method. The measurement tool was Loneliness Scale. To analyze data ANOVA and MANOVA were used. The results showed that loneliness in people with hearing and vision impairment was significantly more than in normal people. Moreover, analysis of data about subscales revealed that in two subscales of loneliness, loneliness due to relationship with family and affective symptoms of loneliness, loneliness in people with hearing and vision impairment was significantly more than normal people. But, in one subscale (loneliness due to relationship with friends) there was no significant difference between people with hearing impairment, vision impairment and normal people. Due to the higher levels of loneliness in people with sensory impairments, it can be concluded that designing and implementing programs to reduce loneliness is a necessity for promoting mental health in these people.