مقياس هسته ارزشيابي خود : روش ‌اجرا و نمره‌گذاري

مقياس هسته ارزشيابي‌‌ خود (جاج، ارز، بونو و تورسن، 2003) با 12 ماده ارزشيابيهاي بنيادين افراد را در مورد خود مي سنجد. اين مقياس در حد گسترده‌اي استفاده ميشود و شواهد متعددي مبني بر سودمندي آن در سنجش پيامدهاي مختلف وجود دارد. پژوهش‌ها نشان ميدهد كه مقياس هستۀ ارزشيابي‌هاي خود، رضايت شغليو رضايت از زندگي (جاج، كلينگر و سايمون، 2010؛ جاج، 2009؛ بونو و جاج، 2003؛ چانگ، ‌فريس، جانسون، روزن و تن، 2012؛‌ هايلمن و جوناس، 2010؛ هيرشي و هرمان، 2012؛ استامپ، ماك، هولشگر، جاج و ماير، 2010)، شادي و عاطفه مثبت (گاردنر و پيرس، 2010؛ ري، اكسترمرا و دورن، 2012؛ استامپ و ديگران، 2010)، ابعاد مثبت تصميم‌گيري حرفه‌اي (دي‌فابيو، پالازسكي و بار ـ آن، 2012؛ كامون‌دورو، كاننو و سياورا، 2012) و سطوح پايين تنيدگي ادراك‌شده (برونبرگ، 2008؛ لوريا و تورجمن، 2009)، كنش‌وري بهينه سلامت (هيلبرت، بريهلر،‌‌ هايسر و زنگر، 2014؛ تاوسيس، نيكولا، سرداريس و جاج، 2007) و سطوح بالاي تعادل در زندگي (گريسليش، پروسك و كورندل، 2012) را به طور معناداري پيشبيني مي‌كند. اين مقياس نه‌تنها با حوزه‌هاي روان‌شناسي سازماني بلكه با روان‌شناسي سلامت، روان‌شناسي باليني و كيفيت زندگي نيز مرتبط است. ميتوان اين مقياس را به صورت گروهي يا فردي اجرا كرد و محدوديت زماني براي پاسخ دادن به آن وجود ندارد. به دليل اهميت هستۀ ارزشيابي‌هاي خود، مقياس هستۀ ارزشيابي ‌خود در نمونههايي از فرهنگهاي متفاوت به زبان‌هاي مختلف مانند اسپانيايي (جاج، ون‌وياننو دپاتر، 2004)، هلندي (جاج و ديگران، 2004)، ايتاليايي (دي‌فابيو و بوساني، 2009)، كره‌اي (هالت و يانگ، 2008)، فارسي (قاراتپه، 2011؛ نعمت‌طاوسي و اكبرزاده‌حوري، 1392؛ نعمت‌طاوسي و محمدعلي‌شريفي، 1396)، يوناني (تاوسيس و ديگران، 2007)، ژاپني (پيكولو، جاج، تاكاهاشي، واتانيب و لاك، 2005) و آلماني (آلبرشت، پاولوس، ديلشرت، ديلر و وانس، 2013؛ استامپ و ديگران، 2009؛ استامپ و ديگران، 2010؛ هايلمن و جوناس، 2010) ترجمه و ويژگيهاي روانسنجي آن تأييد شده است.