پديد آورندگان :
ليلآبادي، ليدا دانشگاه آزاد اسلامي، واحد گرگان - گروه روان شناسي , مداحي، محمدابراهيم دانشگاه شاهد، تهران - گروه روان شناسي , خواجه وند، افسانه دانشگاه آزاد اسلامي، واحد گرگان - گروه روان شناسي , سادات، ميرمصطفي دانشگاه علوم پزشكي تهران - گروه جراحي اورتوپدي
كليدواژه :
رفتار درماني ديالكيتيكي , درد , تاب‌آوري , فيبروميالژيا
چكيده فارسي :
هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير رفتاردرماني ديالكتيكي بر درد و تاب‌آوري در بيماران مبتلا به سندرم فيبروميالژيا بود. روش اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش - پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود.
روش‌بررسي: جامعهٔ مطالعه‌شده، بيماران مبتلا به به سندرم فيبروميالژيا در شهر تهران بودند. به‌طور كلي تعداد 20 نفر براي گروه آزمايشي بيماران مبتلا به سندرم فيبروميالژيا و 20 نفر به‌عنوان گروه گواه انتخاب شدند. سپس گروه آزمايش، درمان مبتني‌بر رفتاردرماني ديالكتيكي دريافت و گواه هيچ درماني دريافت نكرد. ابزارهاي اين پژوهش شامل، پرسشنامهٔ درد مك‌گيل فرم كوتاه و پرسشنامهٔ تاب‌آوري كانر و ديويدسون (2003) بود. روش آماري، تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر (0/05>P) بود و از نرم‌افزار آماري SPSS نسخهٔ 22 استفاده شد.
يافته‌ها: باتوجه به نمرات كل متغيرها، ميانگين (انحراف‌معيار) نمرهٔ كل درد در پيش، پس‌آزمون و دورهٔ پيگيري در گروه آزمايش به‌ترتيب 3٫97± 23٫85، 5٫19± 12٫95 و 5٫15±13٫10بود، همچنين ميانگين (انحراف‌معيار) پيش، پس‌آزمون و دورهٔ پيگيري نمرهٔ كل درد در گروه گواه به‌ترتيب 7٫79±18٫65، 7٫10±16٫70 و 4٫31± 25٫15 بود. ميانگين (انحراف‌معيار) تاب‌آوري در پيش، پس‌آزمون و دورهٔ پيگيري در گروه آزمايش به‌ترتيب 10٫54±35٫50 (41٫95±7٫00 و 10٫88 ±39٫20) بود، همچنين ميانگين (انحراف‌معيار) پيش، پس‌آزمون و دورهٔ پيگيري تاب‌آوري در گروه گواه به‌ترتيب 35٫85±7٫56، 37٫90±7٫59و7٫80± 36٫30 بود. تحليل واريانس با اندازه‌گيري‌هاي مكرر نشان داد، رفتاردرماني ديالكتيكي مي‌تواند تأثير معناداري را بر بُعد حسي درد، بُعد عاطفي درد، نمرهٔ كل درد، بُعد ارزيابي درد، بُعد دردهاي متنوع و گوناگون و تاب‌آوري بگذارد (0٫05>p).
نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان گفت كه رفتاردرماني ديالكتيكي باتوجه به مهارت آموزي‌هايي كه دارد باعث افزايش تاب‌آوري و كاهش حس درد در بيماران مبتلا به سندرم فيبروميالژيا مي‌شود.
چكيده لاتين :
Background & Objective: The aim of present study was to investigate the efficacy of dialectical behavioral therapy in pain resilience in patients
with fibromyalgia syndrome. Evidence suggests this approach is successful in the treatment of psychosomatic abnormalities. The results have
been promising. Fibromyalgia is a chronic musculoskeletal pain syndrome that is characterized by pain at a wide range, sensitive points, fatigue,
and sleep disorders, and its etiology is unknown. Chronic pain and muscle tenderness and muscle connective points are characteristic. This
disease is a connective tissue rheumatoid arthritis. The existence of a non-painful set of syndromes has led to the use of the term fibromyalgia
syndrome. In the 10% to 12% of the population, there are skeletal muscle for which no structural or inflammatory causes can be found. Despite
the chronicity and complexity of fibromyalgia syndrome (FMS), there are pharmacological and no pharmacological interventions available that
have clinical benefit. Based on current evidence, a stepwise program emphasizing education, certain medications, exercise, cognitive therapy,
or all 4 should be recommended. Current evidence suggests efficacy of low-dose tricyclic antidepressants, cardiovascular exercise, cognitive
behavioral therapy, and patient education. A number of other commonly used FMS therapies, such as trigger point injections, have not been
adequately evaluated.
Methods: The study employed a quasi-experimental method with the pre-posttest and follow-up design and with a control group. The study
population was patients with fibromyalgia syndrome in Tehran. The participants were 40 patients with fibromyalgia syndrome randomly
assigned to experimental and control groups in equal numbers. The research instrument was the short-form SF-MPQ-2 and Conner, & Davidson’s
resilience questionnaire.
Results: Repeated measure of variance analysis showed the proposed method had a significant effect on pain sensory, pain affective, total of
pain, pain evaluative, pain miscellaneous and resilience.
Conclusion: The proposed method can be suggested as a viable treatment method.
