جاودانگي عشق الهي با تكيه بر آيات قرآن درسروده هاي ابن فارض و مولوي

The Immortality of the Divine Love Based on the Quranic Verses in ibn Farez and Molavi's Poems

عشق از اوصاف الهي و سرآغاز خلقت است، اين عشق در واقع بر «هستي مطلق» دلالت دارد، و زندگي بدون آن چون پوست هاي بي روح است. مولوي، عشق را شيوه سلوكي خود قرار داده ،آن گونه كه ابن فارض درگام به گام مقامات عرفاني، آن را اساس كار خويش قرار داده است. بنابراين نگاه ابن فارض و مولوي، نگاه يك عاشق به معشوق حقيقي است و اين نشانه معرفت و آگاهي اين دو شاعر عارف است. در اين مقاله ضمن بررسي واژه «عشق» با تكيه برآيات قرآن و احاديث و نظرعرفا، به موضوع «جاودانگي عشق الهي» در سروده­ هاي تائيه كبراي ابن فارض و غزليات عربي مولوي در ديوان شمس، با اسلوب تطبيقي پرداخته شده است.

Love is one of the attributes of God and the origin of creation. In fact, this love denotes the ‘Absolute Being’, and life without it is like soulless skins. Molavi has adopted love for his spiritual way of life; similarly, ibn Farez has embraced love in every step of gnostic stations. Therefore, ibn Farez and Molavi's attitude is a lover's attitude towards the true beloved, and this is an indication of the gnostic knowledge and cognizance of these two gnostic poets. Holding an inquiry into the word ‘love’ relying on the Quranic verses, hadiths, and gnostics, in this article, we have conducted a comparative study of the ‘immortality of the Divine love" in ibn Farez’s Ta’yyeh Kobra and the Arabic sonnets of Molavi in ​​Divan-e Shams.