بينامتنيت آيات و احاديث در غزليات شمس

Intertextuality of the Quranic Verses and Hadiths in Ghazaliyat-e Shams

يكي از رويكردهاي نوين در خوانش و نقد متون توجه به نظريات بينامتنيت و پيوندهاي بينامتني است. بينامتنيت كاربرد آگاهانه تمام يا بخشي از يك متن در متن ديگر است. هر اثري تحت تأثير آثار قبل يا همزمان با خود دستخوش تغيير شده، در آن آثار تصرف مي ­نمايد و هويتي تازه مي‌آفريند. به اين ترتيب هر متن داراي معناها و لايه­ هاي معنايي متفاوتي خواهد بود كه بخشي از آن مبتني بر ارتباط آن با متن ديگر بيرون از آن است.آيات و احاديث با غزليات شمس، پيوند بينامتني دارند. اين مقاله ضمن پرداختن به شاخص ­ها و ويژگي­ هاي چهار زيرگونه بينامتنيت كه عبارتند از نقل­قول، ارجاع، سرقت و تلميح به روش توصيفي - تحليلي به بررسي مناسبات بينامتني غزليات شمس با قرآن و حديث مي­پردازد.نتيجه تحقيق حاضر نشان مي ­دهد زيرگونه نقل­قول و تلميح بيشترين بسامد را در غزليات شمس دارد و بينامتني پنهان تعمدي كه معادل سرقت است در اين اثر وجود ندارد.

One of the novel approaches to reading and criticizing texts is a focus on intertextuality views and intertextual relations. Intertextuality refers to the informed application of a total text or part of it to another text. Influenced by the earlier or contemporary works, every work undergoes changes and adopts a new identity. Hence, every text has different meanings and semantic layers, part of which is based on its relation to other texts. The Quranic verses and hadiths have an intertextual relation with Ghazaliyat-e Shams. Dealing with the indicators and features of the four components of intertextuality, namely citation, reference, plagiarism, and allusion based on the descriptive-analytic method, this paper explores the intertextual relations between Ghazaliyat-e Shams and the Quran and hadith. The results of this research work reveal that the components citation and allusion have the highest frequency in Ghazaliyat-e Shams, and there is no deliberate, hidden intertextuality equivalent to plagiarism in this work.