زيبايي و شأن وجودي آن نزد سهروردي

Suhrawardi on Beauty and Its Existential Part

سهروردي براي حُسن كه معادل زيبايي است، شاني وجودي، يعني مكانتي در نظام جهان شناسي خويش در نظر مي گيرد. اين موضع او مي تواند مدخلي براي ورود به مباحث زيبايي شناسي گردد. نوشتاري كه در پي مي آيد، جستجويي است براي يافتن معناي زيبايي و ويژگي هاي آن، چنان كه از سخنان سهروردي مي توان استفاده كرد. در اين راه ابتدا مفهوم زيبايي و سپس شان وجودي حسن و عشق مورد تدقيق قرار مي-گيرد كه از اين تامل خصايص عينيت، تشكيك و همبستگي با معرفت به دست مي آيد. اين ويژگي ها مي تواند مفهومي به نام هنر اشراقي را پديد آورد كه نتيجه پيوند روح هنرمند با عوالم بالاتر و عشق و شوق او به مبدا اعلي است و دستاوردهاي آن روگرفت و تقليد جهان برين است. چنين هنري كه زاييده عشق هنرمند به حسن و زيبايي است، والاترين هنرمندان را عاشقان خير اعلي معرفي مي كند و نفس هنرمند و مخاطبش را از ركود باز مي دارد.

Suhrawardi believes in an existential part for beauty, taken as goodness, in his cosmological system. This view may be regarded as an introduction for his aesthetics. This paper includes a study for finding the meaning of beauty and its properties based upon Suhrawardi`s teachings. For the purpose, at first, the meaning of beauty and, then, existential place of good and love have been brought into consideration and thereof objectivity, gradation and correlation with knowledge have been proved as the properties of beauty. The properties may lead to an illuminative art caused by the link of artist`s spirit to higher worlds, his deep tendency and desire. Such an art`s fruits may be considered copies and examples of the highest world.