بررسي ميزان تنش شغلي و عوامل موثر بر آن در دستياران بيمارستان هاي آموزشي دانشگاه علوم پزشكي كردستان

Assessing the Occupational Stress and its Related Factors among Medical Residents of Educational Hospitals of Kurdistan University of Medical Sciences

زمينه و هدف: تنش شغلي بخشي از زندگي پزشكان، پرستاران و مديران اجرايي بيمارستان ها است. ماهيت پزشكي تنش زا است و تنش بر كيفيت زندگي و سلامت آپزشكان تاثيرگذار است. اين مطالعه با هدف تعيين تنش شغلي و عوامل مرتبط با آن در دستياران تخصصي دانشگاه علوم پزشكي كردستان اجرا شد. مواد و روش ها: در يك مطالعه مقطعي، جامعه مورد مطالعه، دستياران تخصصي دانشگاه علوم پزشكي كردستان در سال تحصيلي 1391-1390 (سال اول تا چهارم) شامل 71 نفر دستيار رشته هاي داخلي، زنان و زايمان، اطفال و روانپزشكي وارد مطالعه شدند. جمع آوري اطلاعات با استفاده از پرسشنامه استاندارد تنش شغلي Osipow انجام شد. در آناليز توصيفي، براي متغيرهاي كمي، ميانگين، انحراف معيار و محدوده تعيين شد و براي آزمون فرضيات از تستهاي t-test ، كاي دو استفاده شد. نتايج: ميانگين سني افراد مورد مطالعه 3/05±32/3 سال بود. 39 نفر (54/9 درصد) از دستياران مونث و 32 نفر (45/1) مذكر بودند. استرس شغلي در 80/3 درصد موارد در حد متوسط تا شديد و 7/19 درصد در حد كم تا متوسط بود. ميانگين استرس شغلي در خرده مقياس هاي مختلف تقريبا يكسان بود. اما استرس در حيطه مسئوليت پذيري به نسبت ساير حيطه ها بيشتر بود. متغير جنس، رشته تخصصي و كليه خرده مقياسهاي عوامل تنش زاي شغلي با تنش رابطه داشت(p<0/05). اما بين سن، وضعيت تاهل و سال رزيدنتي با تنش شغلي رابطه اي ديده نشد(05/0 < P). نتيجه گيري: با توجه به اينكه اكثر دستياران استرس متوسط را تجربه مي كنند، اعمال مداخلات در مديريت برنامه آموزشي دستياران دانشگاه علوم پزشكي كردستان در جهت كاهش دادن استرس ها ضروري به نظر مي رسد

Background: Job stress is a part of physician, nurses and hospital executives lives. Medical is tense basicly and tension affects the quality of life and health of physician. This study aimed to determine the occupational stress and its relates factors among medical residents in Kurdistan University of Medical Sciences. Materials and Methods: In a cross-sectional study, all of seventy-one medical residents of Kurdistan University of Medical Sciences (first to fourth of residency in 2012) in the field of internal medicine, obstetrics and gynecology, pediatrics and psychiatry were recruited in the study. Data collection was performed using standard questionnaire of job stress, Osipow. In the descriptive analysis, mean, standard deviation (SD) and range were determined for quantitative variables. For hypothesis analysis t-test and chi-square were used. Results: Mean age and SD was 32.3 ± 3.05 years. Thirty-nine of participants (54.9%) were female and 32 (45.1%) male respectively. Job stress was moderate to severe and low to moderate in 80.3% and 19.7% participants respectively. Average job stress score were almost th same in different scales. But, stress in responsibility subscale was more than the others. Gender, specialty field and all subscales of job stressors had significant relationship with Job stress (P<0.05). But age, marital status and years of residency were not associated with job stress (P>0.05). Conclusion: As the majority of medical residents experiencie moderate stress, providing interventions in residency training programs management in order to reduce the stress in Kurdistan University of Medical Sciences seems necessary