بررسي تاثير پلي‌مرهاي كربومر، كربوكسي متيل سلولز و هيدروكسي پروپيل متيل سلولز بر آزادسازي و قدرت مخاط چسبي قرص‌هاي زيست چسب داخل گونه‌اي سينامالدئيد

Evaluation of Carbomer, CMC and HPMC on Dissolution and Bioadhesion of buccoadhesive Cinnamaldehyde Tablets

سابقه و هدف: دارورساني مخاطي برخلاف دارورساني خوراكي داراي مزايايي شامل حذف اثر گذر اول كبدي و جلوگيري از حذف دارو پيش از جذب از طريق مسير گوارشي و فلور آنزيمي مي‌باشد. اين مطالعه با هدف بررسي تاثير پلي‌مرهاي كربومر، HPMC و CMC روي سرعت انحلال و قدرت مخاط چسبي دارو از قرص‌هاي مخاط چسب داخل گونه‌اي حاوي سينامالدئيد بوده است. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تجربي تعداد 9 فرمولاسيون انتخاب شده و آزمايشات متعدد شامل جريان پذيري و پرس پذيري، سختي، تعيين مقدار، فرسايش، تورم و قدرت زيست‌چسبي قرص‌ها انجام گرديده است. يافته‌ها: بر اساس داده‌هاي مطالعه از بين 9 فرمولاسيون ، زاويه ثبوت بين 67/1±06/20 و 44/2±93/31 بود. هم‌چنين منظم‌ترين الگوي رهش دارو مربوط به F5 و F6 و بيش ترين سرعت رهش مربوط به F8 و F9 بود. بيش‌ترين مخاط چسبي مربوط به فرمولاسيون‌هاي F8 و F9 و كم‌ترين قدرت مخاط چسبي مربوط به فرمولاسيون‌هاي F3 و F4 بوده است. استنتاج: مطالعات دارورساني در مواقعي كه داروي مورد نظر از مسيرهاي ديگر دارورساني كيفيت بالاي درماني را نداشته باشد بسيار پر اهميت است. با توجه به نتايج حاصل از آزمايشات، پلي‌مر هيدروكسي پروپيل متيل سلولز از نظر ويژگي‌هاي كلي مورد نظر براي يك فرمولاسيون مطلوب مخاط چسب داخل گونه‌اي بهترين عملكرد را داشته است.

Background and purpose: Transmucosal drug delivery unlike oral drug delivery has some advantages including deletion of first past effect and prevention of drug removal in gastro-intestinal tract and enzymatic flora. This study aimed at evaluating the effect of CMC, cerbomer and HPMC on Cinnamaldehyde release from formulation matrix and mucoadhesion of these formulations. Materials and methods: In this experimental research, nine formulations were selected and several tests including flowability, compressibility, hardness, assay, friability, swelling, and bioadhesive force were done. Results: According to the study, the angles of repose for all formulations were between 20.06±1.67 and 31.93±2.44. In addition, F5 and F6 had the most regular drug release patterns while F8 and F9 were found to have the fastest drug release. Maximum bioadhesive strength was observed in F8 and F9 but the minimum was observed in F3 and F4. Conclusion: Drug delivery studies are of great importance, particularly for the drugs that do not have therapeutic efficacy in other routs of administration. According to current findings, HPMC induces the best formulation for transmucosal drug delivery.