اثرات دو روش گرم كردن سنتي و نيرومندسازي پس فعالي بر نيروهاي عكس العمل زمين حين انجام حركت اسكات پرش

The effects of two traditional and post-activation potentiation warm-up methods on ground reaction forces during squat-jump

زمينه و هدف: روش گرم­ كردن مناسب مي‌تواند به‌عنوان راهكاري براي بهبود عملكرد ورزشكاران در رشته‌هاي مختلف مورد استفاده قرار گيرد. هدف از انجام مطالعۀ حاضر، مقايسۀ اثر دو روش گرم كردن سنتي و نيرومندسازي پس­ فعالي بر نيروهاي عكس العمل زمين حين انجام حركت اسكات پرش بود. روش بررسي: تعداد 14 نفر ورزشكار تمرين­كردۀ مرد (سن=26/5±3/64 سال، وزن=70±10/65 كيلوگرم، قد=180±8/39 سانتي­متر) داوطلبانه در اين مطالعه شركت كردند. ورزشكاران بطور تصادفي در سه روز متفاوت سه روش گرم كردن سنتي (معمولي)، گرم­كردن به روش نيرومندسازي پس‌فعالي ايستا و پويا با انجام حركت نيم‌اسكات جفت‌پا با شدت 90 درصد يك تكرار بيشينه را اجرا كردند. پس از هر يك از روش­هاي گرم­ كردن، آزمون اسكات پرش بر روي تخته نيروسنج جهت ارزيابي نيروهاي عكس العمل زمين انجام شد. يافته ­ها: در فاز پرش و فرود، مقدار اوج نيروي عكس العمل افقي و عمودي در حالت گرم ­كردن سنتي از دو حالت گرم­كردن نيم ­اسكات جفت ­پاي ايستا (0/001=p براي هر دو فاز) و پويا (0/001=p براي هر دو فاز) كمتر بود. همچنين، در فاز پرش تفاوت معناداري بين دو حالت گرم­كردن نيم­اسكات جفت ­پاي ايستا و پويا در نيروي عكس العمل افقي مشاهده شد (0/003=p). به ­علاوه، تفاوت معناداري در ارتفاع پرش عمودي و مقدار ميانگين توسعۀ نيرو بين حالت گرم كردن سنتي با گرم ­كردن نيم ­اسكات جفت­ پاي ايستا (0/001=p براي هر دو روش) و پويا (0/001=p براي هر دو) و بين حالات ايستا با پويا (به ­ترتيب: 0/003=p و 0/002=p) مشاهده شد. نتيجه ­گيري: با توجه به يافه ­هاي اين تحقيق، به ­نظر مي­رسد استفاده از پديدۀ نيرومندسازي پس ­فعالي در فرآيند گرم­ كردن مي­ تواند مزيت بيشتري نسبت به گرم­ كردن معمولي در بهبود ركورد و عملكرد افراد هنگام اجراي حركت اسكات پرش داشته باشد.

Background and Aim: A proper warm-up method can be used as a strategy to improve performance of athletes in various sport fields. The purpose of the present study was to assess the effect of traditional and post-activation potentiation warm-up methods on ground reaction forces during squat jump. Materials and Methods: Fourteen trained male athletes (age=26.5±3.64 years, weight=70±10.65 kg, height=180 ± 8.39 cm) participated voluntarily in this study. Athletes randomly performed three different warm-up protocols on three separate days: typical traditional warm-up method, static and dynamic post-activation potentiation implementing half-squat at 90% 1RM. After performing the warm-up protocols, the subjects completed squat jump test on a force platform in order to assess ground reaction forces. Results: In the jumping and landing phases, the peak values of horizontal and vertical ground reaction forces in the traditional warm-up method were significantly lower than those in the static (P=0.001 for both phases) and dynamic (P=0.001 for both phases) PAP warm-up methods. Also, we found a significant difference in the horizontal peak ground reaction force in the jumping phase between the static and dynamic PAP warm-up methods (P=0.003). In addition, significant differences in the vertical jump height and rate of force development (RFD) were observed between the traditional and static PAP warm-up methods (P=0.001 for both methods), between the traditional and dynamic PAP warm-up methods (P=0.001 for both methods), and also between the static and dynamic PAP warm-up methods (P=0.002 and P=0.003, respectively). Conclusion: According to the results of this study, it seems that the PAP warm-up method may have more advantage over traditional warm-up method in order to improve record and performance of the athletes during squat jump movement.