بررسي نقوش و مفاهيم طرح‌هاي آيينه كاري موجود در حرم مطهر احمدبن موسي الكاظم شاه‌چراغ(ع)

Investigate the motifs and concepts of the shrine mirror designs Motahhar Ahmadbn Musa al-Akashim Shahkhraq (as)

هنر آينه‌كاري از هنرهاي سنتي ايران است كه عمدتاً در تزئينات داخلي بناهاي تاريخي و به ويژه اماكن مذهبي بيشترين كاربرد را دارد. بهره‌گيري از اين هنر همواره در راستاي تحقق بخشيدن به كيفيت معنوي بناي مذهبي صورت گرفته و همچون پلي ساحت قدسي و قلمرو انساني را به يكديگر پيوند مي‌دهد و مي­توان گفت آينه هنر نور است و معنويت. آينه­ كاري اماكن مذهبي گونه­ اي ديوارنگاري به شمار مي­آيد ولي به اعتبار ويژگي­ هاي؛ نقوش، تركيب و مفاهيم با انواع ديگر ديوارنگاري‌ها متفاوت است. محتواي شكلي اين عناصر را بيشتر فرم­ هاي كوچك هندسي، سه گوش­ه اي منظم، انواع گره‌ها و فرم‌هاي ساده شده طبيعي تشكيل داده­ اند، كه از نظر ظرافت ديد در مجموعه اماكن مذهبي شاه‌چراغ شيراز مورد بررسي و پژوهش قرار گرفته است. از اين رو با بهره جستن از روش توصيفي تحليلي و با روش جمع­ آوري اطلاعات كتابخانه­اي و ميداني به مطالعه پاره­اي از وجوه تزئينات آينه كاري مي­پردازيم. حاصل بررسي كالبدي در اين پژوهش نشان مي­دهد كه در حرم شاه‌چراغ آينه­ كاري روي گچ به صورت پوشاننده كل سطح ديوار و سقف و تكنيك آينه­ كاري روي آينه و مقرنس است كه روي ديوار و سقف و حاشيه قرنيز و بيشتر به صورت طرح­ هاي گره و اسليمي كار شده است.