مباني نظري حسن خلق در قرآن و حديث

حسن‌خلق، موضوعي است كه در قرآن و روايات بسيار مورد تاكيد قرار گرفته است و همواره از مسلمانان خواسته شده است كه با ديگران با حسن‌‌خلق برخورد كنند. لازمه‌ي اين دستور پي بردن به مباني نظري حسن‌خلق است، زيرا زماني اميد آن مي‌رود كه حسن خلق آنچنان در جامعه‌اي همه گير شود كه مباني نظري آن از آيات قرآن كريم و احاديث معصومين عليهم‌السلام به درستي استخراج شده باشد و هر فردي دقيقا بداند كه بايد چه نوع نگاهي به خدا، انسان و جهان داشته باشد كه باعث بروز رفتارهاي صحيح اجتماعي شود. در اين مقاله سعي شده است پس از تبيين معناي دقيق واژه حسن‌خلق، مباني نظري آن در سه دسته خداشناسي، انسان‌شناسي و جهان‌شناسي بررسي شده و در هر دسته با استناد به آيات و روايات مشخص شود كه هر كدام از اين موارد چه تاثيري در حسن‌خلق دارند. نتيجه بدست آمده اينكه حسن‌خلق در فرد تا حدود زيادي به نوع شناخت و نگاه وي به خداوند، انسان و جهان بستگي دارد و تاثير اين معارف و نگاه‌ها در خوش‌اخلاق بودن فرد نسبت به ساير علل بيان شده در اين زمينه، بنيادي‌تر و با اهميت‌تر به نظر مي‌رسد.