رابطه انگيزش در كار و معنويت در ميان كادر پرستاري بيمارستان هاي شهر اصفهان با استفاده از مدل انگيزشي مبتني بر معنويت

The relationship between motivation in work and spirituality among nursing staff in the hospitals in Isfahan using spirituality- based motivation model

زمينه و هدف: انگيزش در كار مجموعه اي از نيروهاي دروني و بيروني بوده كه به عنوان امري مهم و ضروري در شغل پرستاران و ساير افراد ارائه دهنده خدمات به بيماران جهت ارائه كار دقيق و با كيفيت شناخته شده است. اين مطالعه به منظور تعيين رابطه انگيزش در كار و معنويت در ميان كادر پرستاري بيمارستان هاي شهر اصفهان با استفاده از مدل انگيزشي مبتني بر معنويت انجام گرديد. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي- تحليلي در سال 1393 بر روي 230 نفر از پرستاران، ماماها و بهياران شاغل در بيمارستان هاي دولتي شهر اصفهان كه به صورت نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شده بودند انجام گرديد. ابزار جمع آوري شامل پرسشنامه محقق ساخته شامل 64 سوال بر اساس مدل انگيزشي مبتني بر معنويت در حوزه ارتباطات فرافردي، درون فردي، ميان فردي، برون فردي، انگيزش و فرا انگيزش و معنويت بود. يافته ها: در اين مطالعه 230 نفر از پرستاران، ماماها و بهياران شامل 57/8% (133 نفر) مرد و 42/2% (97 نفر) زن تحت مطالعه قرار گرفتند. ارتباطات فرافردي با بتاي 0/86 بيشترين تأثير را داشته و بعد از آن ارتباط درون فردي با بتاي 0/70، ارتباط ميان فردي و برون فردي با بتاي 0/59 بر روي معنويت در كار اثر داشتند؛ همچنين متغير معنويت در كار با بتاي 0/667 به طور معني داري بر انگيزش و فرا انگيزش موثر بود. ارتباط معني داري بين مولفه هاي مدل انگيزش مبتني بر معنويت با تحصيلات و سن افراد وجود نداشت نتيجه گيري: با توجه به تأثيرگذاري بيشتر ارتباطات فرا فردي و درون فردي در مقايسه با ارتباطات ميان فردي و برون فردي در معنويت و انگيزش در كار پيشنهاد به ارتقاي اين ارتباطات توسط مديران بيمارستان ها و بدين ترتيب افزايش انگيزش در كار با رهيافت معنويت مي شود.

Background and aim: Motivation in working as a set of internal and external forces is recognized as an important and necessary issue in nursing and other provider the services to patients to provide a tactful and high quality work. This study was conducted to determine the relationship between motivation in work and spirituality among nursing staff in the hospitals in Isfahan using spirituality- based motivation model. Methods: This descriptive-analytic study was performed in 2014 on 230 nurses, midwives, and health workers who were selected using randomly simple sampling in the state hospitals in Isfahan city. Data were collected through a questionnaire made by researcher consisted of 62 spirituality- based motivation questions in areas of extra- personal, intrapersonal, interpersonal, motivation and meta-motivation and spirituality. Results: In this study, 230 nurses, midwives, and health workers consisted of 57.8% (133) men and 42.2% (97) women were studied. Extra- personal communication with beta 0.86 had the greatest effect on spirituality in working, followed by intrapersonal communication with beta 0.70, and interpersonal and inter-individual communication with beta 0.59. In addition, spirituality variable was significantly effective on motivation and meta-motivation in working with beta 0.677. No significant relationship was observed between the factors of spirituality-based motivation model and education and age of individuals under study (P>0.05). Conclusion: Regarding to the effectiveness of extra-personal and intrapersonal communication compared with interpersonal and inter-individual communication on spirituality and motivation in working, it is suggested to promote this relation by hospital administrators. Thus, it increases the motivation in the working with spiritual approach.