بررسي اثربخشي بازي درماني مبتني بر فعاليت گروهي مدرسه-محور بر مشكلات رفتاري دانش آموزان پسر دوره ي ابتدايي

Investigating effectiveness of school-based group activity play therapy on behavior problems of the elementary school male students in Shahrekord

زمينه و هدف: درمانگران از بازي درماني به عنوان يك مداخله‌ي موثر براي مشكلات رفتاري كودكان نام مي برند. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي بازي درماني مبتني بر فعاليت گروهي مدرسه- محور بر مشكلات رفتاري دانش آموزان پسر سنين پيش از نوجواني شهركرد انجام شد. روش بررسي: اين پژوهش در چارچوب يك طرح شبه آزمايشي ميداني با پيش آزمون، پس آزمون و گروه هاي گواه و دارونما انجام شد. با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي براي هر كدام از گروه‌هاي آزمايشي، دارونما و گواه 15 نفر (در مجموع 45 نفر) از ميان جامعه‌ي آماري دانش آموزان پسر پايه هاي چهارم، پنجم و ششم دوره‌ي ابتدايي شهركرد انتخاب شد. به منظور سنجش مشكلات رفتاري از فرم گزارش معلمان آخنباخ استفاده شد. گروه آزمايشي طي 8 هفته، 16 جلسه‌ي 50 دقيقه اي بازي درماني مبتني بر فعاليت گروهي و گروه دارونما 16 جلسه بازي رقابتي و آموزش دريافت كرد. براي گروه كنترل مداخله اي اجرا نشد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از تحليل كوواريانس چند متغيري استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد بازي درماني مبتني برفعاليت گروهي باعث كاهش مشكلات رفتاري دروني سازي شده‌ ي دانش آموزان گروه آزمايشي شد، اما بر كاهش مشكلات رفتاري بروني سازي شده‌ي آنان اثر معني داري نداشت. نتيجه گيري: بر مبناي مطالعات موجود در پيشينه‌ي پژوهشي بازي درماني و همچنين يافته هاي پژوهش حاضر پيشنهاد مي شود، نظام آموزش و پرورش كشور اقدام به راه اندازي مراكز بازي درماني به عنوان يكي از مناسب ترين رويكردهاي مشاوره و روان درماني براي كودكان در مدارس ابتدايي نمايد.

Background and aims: Therapists has considered the play therapy as an effective intervention for behavioral problems of children. The aim of this research is to study the effectiveness of school-based group activity play therapy on behavioral problems among preadolescents' male students from shahrekord. Methods: A quasi experimental field design with pretest, posttest and control and placebo groups using the multistage random sampling method for each of the experimental, placebo and control groups, 15 participants (45 in total) were selected. For assessing the behaviorial problems, teachers report form was used. The experimental group received 16 sessions of group activity play therapy during 8 weeks and the placebo group received 16 sessions of instructions and competitive play. The control group received no intervention. Data were analyzed using multivariance covariance. Results: The results showed that play therapy based on group activity caused a reduction in internalizing behavioral problems on experimental group, but had no significant impact on the reduction of externalizing behavioral problems. Conclusion: Based on play therapy literature and the findings of this research, it is suggested that the educational system of Iran acts on establishing play therapy centers as one of the most effective counseling and psychotherapy interventions for children in the elementary schools.