تأثير تمرينات با تداخل زمينه اي بر مشكلات توجه در كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي

The effect of exercises with contextual interference of training on attention problems in children with developmental coordination disorder

زمينه و هدف: اختلال هماهنگي رشدي يكي از شايع ترين اختلالات تأثيرگذار بر كودكان در سنين 5 تا 8 ساله مي باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسي تأثير تمرينات با تداخل زمينه اي متفاوت (تمرينات تصادفي و مسدود) بر مشكلات توجه در كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي 5 تا 7 ساله شهر مشهد بود. روش بررسي: روش انجام تحقيق نيمه تجربي بود. از بين تمامي كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي در مهد كودك هاي شهر مشهد 45 نفر با استفاده از آزمون هاي غربالگري انتخاب و پس از تكميل كردن پرسشنامه عصب روان‌شناختي كانرز به عنوان پيش آزمون، به صورت تصادفي به سه گروه 15 نفره (گروه تمرينات تصادفي، گروه تمرينات مسدود و گروه كنترل) تقسيم شدند. در ادامه گروه هاي تجربي حاضر در تحقيق تمرينات با تداخل زمينه اي متفاوت را براي 8 هفته و هر هفته 3 جلسه 45 دقيقه اي انجام دادند و در انتها دوباره از كليه افراد به وسيله پرسشنامه عصب روان‌شناختي كانرز، پس آزمون به عمل آمد. براي تعيين تفاوت هاي درون گروهي و بين گروهي به ترتيب از آزمون تي همبسته و آزمون تحليل كواريانس استفاده شد. يافته ها: يافته هاي تحقيق حاضر نشان داد كه تمرين در دو گروه تجربي تحقيق بر مشكلات توجه كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي موثر بود (مسدود 0/01=P، تصادفي 0/001=P). در حالي كه در گروه كنترل هيچ تأثيري ايجاد نشد (0/58=P). همچنين يافته هاي تحقيق حاضر نشان داد كه گروه تمريني با تداخل زمينه اي بيشتر در مشكلات توجه كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشد موثرتر واقع شد و باعث بهبود بيشتري در اين كودكان شد (0/001=P). نتيجه گيري: با اين وجود مي توان نتيجه گرفت كه تمرينات با تداخل زمينه اي بيشتر مي تواند موجب بهبودي بيشتر مشكلات توجه در كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي شود.

Background and aims: Developmental Coordination Disorders (DCD) is one of the most common disorders affecting on the children with 5-8 years old. The aim of the present study was to investigate the effect of training and different background interference (blocked and random practice) on Attention disorders in children with DCD between 5 to 7 years old in Mashhad city. Methods: The research method was quasi-experimental. Among all children with DCD in Kindergartens of Mashhad, 45 children were selected by screening tests after the completion of the Conner's psychological nursing questionnaire as pre-test, and they were divided randomly into three groups of 15 subjects (block practice, random practice, and control groups. In the following, the current experimental groups performed training by different contextual interfering for 8 weeks (3 sessions per week, and each session 45 minutes). At the end, post-test was performed again by Connor's neuropsychological questionnaire to all subjects. T-test and Covariance test were used respectively to determine intra-group and inter-group differences. Results: The results of the present study showed that training in both experimental groups had effective growth on attention problems in children with DCD (block P=0.01, random P=0.001), while in the control group had no effect (P=0.58). Also, the results of this study showed that training group with more contextual interfering was more effective on attention problems in children with DCD and caused more improvement in these children. Conclusion: However, it can be concluded that training with more background interference can cause further improvement of attention problems in children with DCD.